Elke maandag, 21.10 – Canvas

De Belgische muziekgeschiedenis is voor een groot deel in het buitenland geschreven, en dan hebben we het vooral over de hoofdstukken over dance. Dat bleek nog maar eens in de aflevering van Belpop over Maurice Engelen, een man voor wie de uitdrukking ‘geen sant in eigen land’ lijkt te zijn uitgevonden. Op zich is het al opmerkelijk dat Engelen heeft moeten wachten tot de tweede reeks van Belpop voor er een uitzending aan hem werd gewijd, aangezien hij een van de weinige Belgische artiesten is die in de Verenigde Staten echt succes hebben geoogst en hij daar zelfs is opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Die status van levende legende heeft Engelen te danken aan zijn baanbrekende werk als producer. Als jongeman richtte Engelen begin jaren 80 samen met Roland Beelen een eigen platenlabel op, Antler Records, waar groepen als Nacht und Nebel, 2 Belgen en Won Ton Ton getekend werden. Zoals overal in de Belgische muziekwereld in de jaren 80 ging het er bij Antler redelijk amateuristisch toe, wat onder meer bleek uit een hilarisch verhaal over hoe Engelen en co handmatig zevenduizend singles van 2 Belgen hadden moeten inpakken. Toen de twee bazen eind jaren 80 merkten dat sommige van hun songs in Antwerpse clubs nog meer succes hadden als ze op een lager tempo werden afgespeeld, besloten ze zich volop op dat nieuwe segment te storten. Als een echte muziekfabriek namen ze wekelijks één à twee singles op voor tientallen verschillende projecten, waarmee ze mee aan de wieg stonden van de new beat.

Terwijl men op de Belgische radio Oost-Indisch doof bleef voor zijn muziek, veroverde Engelen de wereld. Hij mocht op een paar weken tijd twee keer optreden in het Britse Top of The Pops, met twee verschillende groepen en songs welteverstaan, en trok met Lords of Acid meerdere malen door de Verenigde Staten. Een van de nummers die hij voor die laatste groep schreef, werd zelfs letterlijk gekopieerd door The Chemical Brothers, dat er zijn doorbraakhit Hey Boy Hey Girl mee scoorde. Engelen heeft nooit actie ondernomen tegen het plagiaat, al sloot hij in de documentaire niet uit dat hijin de toekomst toch nog een rechtszaak zou aanspannen, ‘als appeltje voor de dorst’.

Het portret van Engelen leverde dus erg boeiende tv op, al leed Belpop net zoals in de vorige afleveringen wat onder een drang naar volledigheid. De makers streven er telkens naar om de volledige carrière vande man of vrouw in kwestie te overlopen, van bij het prille begin tot op de dag van vandaag, ook al zouden ze sommige dingen beter over het hoofd zien. In het geval van Engelen besteedden ze bijvoorbeeld heel wat aandacht aan de theatertournees waarmee de man zich de laatste jaren heeft beziggehouden, projecten die niet meteen aanleiding gaven tot sappige anekdotes en waarvan zelfs zijn jarenlange kompaan Olivier Adams bekende dat hij er niet te veel van begreep. Dan waren we toch liever wat meer te weten gekomen over de kortstondige flirt tussen Engelen en überproducer Rick Rubin of over de heftige Amerikaanse tournee van Lords of Acid, zeker nadat toenmalige zangeres Deborah Ostrega had verteld over al die keren dat ze vurige Amerikaanse fans op het podium een pak voor hun broek had gegeven.

Door Stefaan Werbrouck

Lees nog meer recensiesen bedenkingen in deblog Testbeeld op FOCUSKNACK .BE

‘Het portret van Engelen leverde erg boeiende tv op,al leed ‘Belpop’ net zoals in de vorige afleveringen wat onder een drang naar volledigheid.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content