DE DANS VAN DE GROTE DWERG. TIJDENS DE MUSICAL ROND HET tragische leven van schilder toulouse-lautrec waant u zich in fin de siècle parijs.

LINCOLN CENTER THEATER

Tot 9 januari in Mitzi E. Newhouse Theater, 150 West 65th Street, New York, VS. Info en tickets via www.lct.org

Belle Epoque

Het tijdperk dat de Broadwaymusical Belle Epoque oproept, kan je bezwaarlijk echt mooi noemen. Daarvoor gooien regisseur-choreografe Martha Clarke en schrijver Charles L. Mee net iets te veel van de groezelige en van absint vergeven glamour van de gay 1890’s op het podium. Het is deze schone schijn die meer dan een eeuw geleden zo pakkend de doeken en posters van Henri de Toulouse-Lautrec – de centrale figuur van deze show – sierde.

De makers van Vienna: Lusthaus (over de ontmoeting tussen Freud en het fascisme) zweren het verhalende van bijvoorbeeld Moulin Rouge af en kiezen resoluut voor stemming en beelden. Belle Epoque beweegt zich tussen realistische taferelen in en rond Montmartres befaamde nachtclub en de koorts-achtige dromen van de alcoholverslaafde en aan syfilis lijdende schilder.

Net als in Lusthaus koketteert Clarke met seksualiteit, maar hier voelen de paringsdansen verouderd en overbodig aan. Het zijn daarentegen de scènes waarin Toulouse – Lautrec – een grootse vertolking door dwerg Mark Povinelli – het met zijn vrienden over kunst en kritiek heeft die nog het meeste bijblijven. Hier en daar struikelt de visuele brille over Mee’s tekst, vooral wanneer de personages slappe praat over liefde, seks en kunst verkopen die je veeleer in onze tijd verwacht. Mee zocht namelijk inspiratie in de dagboeken van Edmond de Goncourt en de brieven van Colette, met als resultaat té gestileerde dialogen die je niet uit de mond van cabaretdanseressen verwacht.

De dansscènes slagen er wel grandioos in het dynamische van Toulouse-Lautrecs werk op te roepen. Daarvoor zorgt een kleine onstage band die live afwisselend Franse klassieke muziek en populaire music-hallnummers van toen brengt. Zo stap je als het ware in Lautrecs kleurrijke posters van cabarets en bordelen die hij om den brode maakte. Maar daar is het Belle Epoque uiteindelijk toch niet om te doen. Als Clarke en Mee echt verwachten dat wij meeleven met hun legendarische figuren, dan blijven wij ons liever wat langer aan Henri’s doeken vergapen. Wim Smets

Wim Smets