Maandag 11/4, 21.10 – Canvas

Ludo Coeck, man van glas: alleen al de titel van deze docu intrigeert. Als u dan weet dat het een nieuwe aflevering van Belga Sport betreft, kan er geen twijfel over bestaan: niet te missen televisie. ‘Mensen zullen zich Ludo Coeck wellicht nog herinneren van zijn glansprestatie op het WK voetbal in 1982’, vertelt coauteur Joost Vandensande. ‘Coeck stond bekend als een glamourvoetballer, een beetje een playboy zelfs. Uit gesprekken met mensen die hem gekend hebben, blijkt dat een misvatting. Achter die façade ging iemand heel anders schuil.’

Hij stond ook bekend als een ongelooflijk talent, niet?

Joost Vandensande: Absoluut, op zijn zestiende speelde hij al in de eerste ploeg van Berchem, waar hij opgemerkt werd door Anderlecht. Bij die topclub wist hij al heel vlug een plaats te veroveren als vaste speler, wat uitzonderlijk is. Hij kwam meteen als man van de match uit zijn eerste wedstrijd, tegen Standard. Coeck had een geweldige traptechniek, hij had een waar atoomschot.

Helaas bleek het lichaam van ‘de man van glas’, zoals jullie hem dopen, niet gemaakt voor dat talent.

Vandensande: Klopt, Coeck had zeer broze enkels. Dat was iets erfelijks, ook zijn vader en zijn zus hadden er last van. Coecks had holle voeten, bij elke stap kon hij zijn enkel verstuiken. Voor elke match had hij een uitgebreid ritueel, waarbij hij zijn voeten intapete en er een leren hoesje overtrok voor hij zijn voetbalschoenen aandeed.

Hebben die enkels hem ook zijn carrière in voetballand Italië gekost?

Vandensande: Vaak wordt gezegd dat Coeck er zijn belofte niet heeft kunnen waarmaken, maar de waarheid is dat hij door het vele blessureleed nooit de kans heeft gehad. Zijn ploegmaats van Inter Milaan spreken nog altijd vol bewondering over zijn talent. Je geraakte in die tijd ook niet zomaar in een Italiaanse club: ze hanteerden toen nog de regel van maximum twee buitenlanders per ploeg.

Wat moeten we ons bij dat imago van glamourboy voorstellen?

Vandensande: Het waren de late jaren 70, vroege jaren 80: toen kenden we dat fenomeen hier nog niet. Ludo Coeck was de eerste voetballer die openstond voor de populaire pers. Voor die media was hij een godsgeschenk: een elegante speler én een aanstekelijke gast die met iedereen overweg kon. Mede-Rode Duivel Eric Gerets noemde hem ‘Het zonnetje’. Het glamourimago was daarentegen een mythe. Carl Huybrechts maakte begin jaren 80 een persiflage op American Gigolo met Coeck als het titelpersonage, en dat is een eigen leven gaan leiden.

Coeck is in 1985 verongelukt in een auto-ongeluk. Waren de reacties toen vergelijkbaar met die na het ongeval van François Sterchele een paar jaar geleden?

Vandensande: Daar is toen in ieder geval ook heel emotioneel op gereageerd. De tragiek van Sterchele was dat hij als jong talent gefnuikt werd nog voor het allemaal moest beginnen. Bij Coeck ging het om de ultieme tegenslag bovenop een eindeloze reeks. ‘Dit heeft hij écht niet verdiend’, was de teneur.

Canvas besliste pas laat dat er toch een nieuw seizoen ‘Belga Sport’ kon komen. Hebben jullie op de tafels van jullie redactie gedanst?

Vandensande: De beslissing is op gejuich onthaald, ja. Onze lijst met verhalen waarover we nog een Belga Sport willen maken, is er met de jaren niet korter op geworden. We komen er steeds nieuwe op het spoor, het is alsof de sport scenario’s blijft schrijven die de fictie overstijgen. Neen, we zijn nog lang niet uitverteld.

(H.V.G.)