Maandag 21/2, 21.10 – Canvas

Zing ende juich! Nadat eerst was aangekondigd dat het vierde seizoen van Belga Sport vorige zomer ook het laatste zou worden, hebben Luc Kempen en de zijnen de bonzen blijkbaar van het belang van hun duik in het nationale sportieve verleden kunnen overtuigen. Alleen: het nieuwe seizoen bestaat uit vier nieuwe afleveringen en vier herhalingen van de opmerkelijkste afleveringen van seizoen drie en vier. Nog eentje voor de sport dus!

Vanwaar die eerste onheilstijdingen?

Luc Kempen: Vorige zomer ben ik op vakantie vertrokken met de boodschap dat Belga Sport niet meer zou terugkeren – besparingen ontzien nu eenmaal niets of niemand. Ik was amper een week weg of ik kreeg al bericht dat we dan toch nog nieuwe afleveringen zouden mogen maken. Wat er gespeeld heeft, weet ik niet. Na veertig afleveringen heeft het programma misschien wel een klassieke status bereikt, net zoals het bejubelde geschiedenisprogramma Histories.

Kun je je vinden in deze combinatie van nieuwe afleveringen en herhalingen?

Kempen: Onlogisch is het zeker niet. Enkele afleveringen uit seizoen 1 en 2 hebben we al herhaald, nu kiezen we dus enkel voor afleveringen van de derde en vierde reeks. Plus: we hebben al heel vaak de vraag gekregen om Belga Sport op dvd uit te brengen, iets waarop we door rechtenkwesties spijtig genoeg niet kunnen ingaan.

Het was niet dat jullie niet genoeg meeslepende verhalen vonden?

Kempen: Dat niet neen. Zelf zou ik bijvoorbeeld graag nog eens het verhaal doen van de tenniswedstrijd tussen Roger Federer en Xavier Malisse in de Davis Cup in 1999. Malisse gaf Federer toen een afstraffing, zo erg dat de Zwitser na de match in huilen is uitgebarsten. Fascinerend toch hoe die twee tennissers, die toen allebei als dé grote talenten werden bestempeld, een heel andere loopbaan hebben gekend. Veel mensen zijn intussen vergeten dat de rustige Federer toen ook een brulboei was die af en toe eens een racket kapotgooide.

De eerste nieuwe aflevering gaat over de prestaties van de Rode Duivels op het WK in Japan. Nog even aan herinneren dat het wel kan?

Kempen: (Lacht) Goh, het is niet echt onze bedoeling om te analyseren waarom de Belgische ploeg er sindsdien niet meer in geslaagd is zich voor een WK te kwalificeren. Alleen lijkt er hoe langer hoe meer waarde aan die campagne te worden gehecht. Zo lang is het nog niet geleden dat een kwalificatie normaal werd geacht – er was toen zelfs even sprake om België reekshoofd te maken.

Ondertussen blijft men de doelstellingen voor de huidige Rode Duivels steeds maar opschuiven – 2014 en niet 2012 hoorde ik bondscoach Georges Leekens enkele weken geleden nog noemen als hét jaar. Het blijft een beetje een taboe, maar als je de foto’s van de ploeg van toen en die van nu naast elkaar legt, valt vooral op dat met uitzondering van Mbo Mpenza alle spelers blank waren – het is een evolutie die landen als Frankrijk al hebben doorgemaakt. Plus: ik zie in 2002 de Rode Duivels nog met zijn allen kaarten, nu zitten ze allemaal met een iPod in hun oren. Men zegt dat het kleine BVBA’tjes zijn geworden. (Lacht)

Hadden jullie eigenlijk verwacht dat ‘Belga Sport’ zo’n succes zou worden?

Kempen: Als je sport goed aanpakt, mag je altijd wel op kijkers rekenen – al gaat er niets boven het livegebeuren. Dit gezegd zijnde: onze reflex was dat we elk seizoen hebben gewerkt alsof het ons laatste was. Het blijft een fantastisch gevoel als je een nieuw licht op de zaak werpt, of sporters met zichzelf confronteert. Neem nu Frederik Deburghgraeve, met wie we naar Atlanta zijn teruggekeerd. Amper één minuut duurde zijn olympische race, maar daar is zo veel training aan voorafgegaan. Het is hard om te beseffen dat zoiets nooit meer terugkomt.

Durven we het vragen: komt er binnen enkele jaren misschien een nieuwe ‘Belga Sport’?

Kempen: Wel, meer dan waarschijnlijk zullen we het principe van dit seizoen nog eens toepassen. In de voorbije vijf jaar hebben we de kern van de Belgische sportgeschiedenis aangeraakt, en dat is zeker iets om fier op te zijn.

BARBARA DE CONINCK