iedere zondag – rond 19.15 Ned3

Sinds Network, de bijtende satirische film uit 1976 – herinner u de uitroep ‘I am mad as hell and I won’t take it anymore’-, is de televisie niet meer zo hard aangepakt als in Beggars & Choosers. De 22-delige serie – opnieuw te zien bij VPRO, die bij de reeks inspiratie vond voor haar eigen TV7 – biedt een ongegeneerde blik achter de schermen van de commerciële televisie. En met kennis van zaken, want Beggars & Choosers is van de hand van Brandon Tartikoff, het genie achter televisieklassiekers als Hill Street Blues en Cheers, die eraan werkte in de laatste jaren van zijn leven. Tartikoff wist perfect hoe het eraan toeging in de televisiewereld en verdeelde die in bedelaars ( beggars) – mensen die met hun programma’s de verschillende zenders moesten gaan afschuimen – en beslissers ( choosers) – mensen die de macht hebben om uit te maken welke programma’s het halen. ‘Er zijn drie soorten beslissers’, zei hij. ‘Diegenen voor wie het glas halfvol is, diegenen voor wie het halfleeg is en diegenen die vragen: Moet het echt een glas zijn?’

De uitspraak van Tartikoff siert de opening van Beggars & Choosers en zet meteen de toon voor een cynische blik op de wereld van de commerciële televisie, geregeerd door kijkcijfers. De serie draait rond Rob Malone, de baas van Luddin Global Television, een commerciële zender die het moet opnemen tegen de grote Amerikaanse drie ABC, NBC en CBS. Malone is een hardwerkende, integere man met artistieke ambities maar wordt omringd door een resem geschifte weirdo’s zoals Lori Volpone, de compleet amorele chef drama of Malcolm, een homo-in-de-kast die zich moet outen nadat hij door een actrice van verkrachting wordt beschuldigd. Maar het meest hilarische personage is een zwarte vrouw in een rolstoel die in elke aflevering even voorbijkomt, maar niet één keer een relevante opmerking maakt. Zij is immers door LGT enkel aangeworven om het quotum voor minderheidsgroeperingen te halen. Beggars & Choosers was een succes bij Amerikaanse tv-mensen, omdat de serie volgens hen zo’n realistisch beeld schetste van de manier waarop pulptelevisie wordt gemaakt, maar ondervond zelf hoe hard de wetten van het wereldje zijn: wegens tegenvallende kijkcijfers kwam aan de reeks al na twee seizoenen een einde.