BLEEKSCHEET BECK. BECK GAAT OPNIEUW IN ZEE MET DUST BROTHERS, MAAR HET RESULTAAT IS VOORSPELBAAR.

GUERO

(INTERSCOPE)

Beck **

Niet alleen de sample van de Beastie Boys, maar ook de opvallende raakpunten met Devil’s Haircut maken van E-Pro, de stevige rocker waarmee het achtste album van Beck aftrapt, een staaltje recyclagekunst. Het is alsof de eigentijdse Amerikaanse bard er geen doekjes om wil winden: já, hij is opnieuw samen met Dust Brothers, de geluidsarchitecten achter Odelay. Ook de doe-het-zelf-hiphop met slide-gitaar van Farewell Ride brengt schaamteloos die weergaloze cd in herinnering. De herhalingsoefeningen ten spijt ben je écht blij met de verbroedering wanneer Hell Yes rap en scratchin’ op een killerbaslijn serveert – plots weet je weer waarom Dust Brothers helden zijn van The Chemical Brothers. Met Girl (elektropop met Californische melodie én morbide randje à la eels) en het al even catchy Scarecrow (met mondharmonica-echo’s die krijsende meeuwen evoceren) vindt Beck een ideaal evenwicht tussen up-tempo en introspectief. Guero moest dan ook méér een party-album worden dan het in tristesse badende Sea Change, maar mocht toch ook weer niet zo excentriek zijn als de Prince-pastiche Midnite Vultures. De enige ballad, Broken Drum, is gebouwd rond een in weemoed gedrenkte piano, waarbij verstoorde gitaren het desolate gevoel nog versterken.

Daarmee hebben we de uitschieters gehad. Voor de rest maakt de plaat een routineuze en beredeneerde indruk. De met straatgeluiden gelardeerde mariachi-uitstap Qué Onda Guero, het met falset gezongen Earthquake Weather, de bossa Missing, waarin exotische strijkers verweven zitten die uit Histoire de Melody Nelson van Gainsbourg lijken gestapt… het zijn één voor één vernuftige latintracks. Clever, maar zonder bezieling. Ook uit de verfijnde funk van Black Tambourine, het harde Rental Car en het bluesy Go It Alone – nochtans met Jack White op bas – is alle fut geperst. Uitgelezen koptelefoonmuziek is het zeker, maar persoonlijk apprecieer ik eerder de Beck die z’n ziel blootlegt (zie Mutations en Sea Change). Bij de lusteloze afsluiter Emergency Exit vraag je je effectief af waar de nooduitgang is. Het oord waar de cd je naartoe sleept, is zo klinisch dat je er niet snel genoeg weg kan. De titel Guero suggereert een bloedhete plaat die op de hispanics-cultuur van Los Angeles inhaakt, maar helaas moet je hem letterlijk nemen. Guero betekent blanke jongen. En bleek voor de dag komen, dat doet Beck hier.

Peter Van Dyck