THE BEAT GOES ON. Hou baretten, hasj-pijpen en Camus-citaten binnen handbereik, want Het Toneelhuis laat de geest van de Beat-generatie over de Lage Landen scheren.

Beats

HET TONEELHUIS

TOT 29 APRIL OP TOURNEE DOOR VLAANDEREN. INFO EN SPEELLIJST: WWW.TONEELHUIS.BE

Weinig periodes uit de Amerikaanse literatuur spreken zo tot de verbeelding als de beatgeneration . Van Jack Kerouac die zijn great American novel zogenaamd in een benzedrine-trip van drie weken op één lange rol papier neerkladde (om er vervolgens nog drie jaar aan te schaven), over een zevenentwintigjarige Allen Ginsberg die het advies van zijn psychiater volgt en met Howl schijnbaar achteloos de wereld choqueert (alsof dat niet de bedoeling was) tot de grote Marokkaanse verdwijntruc van William S. Burroughs: de beats waren niet te beroerd om hun eigen mythe aan te wakkeren. Een halve eeuw na de rolkragen, de bebop, het existentialisme, de speed en de visioenen, blijft echter één ding onbetwistbaar door alle hardnekkige mythes heen schemeren: de literaire kwaliteit, die ruim 50 jaar na datum nog steeds verschroeiend is.

Dat is wellicht ook wat de heren Marc Didden, Josse De Pauw en Roland Van Campenhout de handen in elkaar deed slaan voor Beats, een geslaagde cross-over van theater, performance, liveoptreden en happening. Het tekstmateriaal van – en in de geest van – de Amerikaanse voorbeelden wordt heerlijk spontaan, soms licht chaotisch, geconfronteerd met de al even spontane, licht chaotische muzikale improvisaties van het gelegenheidstrio Roland, Percy Jones en Thomas De Prins. De acteurs (een wisselende bezetting met Josse de Pauw, Abke Haring, Titus Muizelaar en Stefan Perceval), springen op stoelen, lopen wild gesticulerend rond en spuwen woorden in de beste beat-traditie. Het lijkt alsof het allemaal ter plekke wordt geïmproviseerd en gedeclameerd, maar schijn bedriegt, want een vileine woordenwaterval als die van Jules Deelder bijvoorbeeld is bijna onmogelijk voor de vuist weg op te dreunen zonder je tong te breken. Er zit bovendien een fraai evenwicht in de tekstkeuze: van trieste mijmeringen over de regen, over hilarische Bukowski- en Burroughs-fragmenten tot het apocalyptische – en overigens knap vertaalde – America van Allen Ginsberg. Elke voorstelling sluit af met een speciale gast (muzikant, acteur, dichter), zodat geen twee opvoeringen hetzelfde zijn. Of je nu vertrouwd bent met de beatgeneration of niet: dit is een unieke gelegenheid om ze te (her)ontdekken. Allemaal samen uit volle borst: pull my daisy, tip my cup.

Wim Smets