Het mocht voor SBTRKT een beetje meer zijn, op Wonder Where We Land. Nadat de gemaskerde danceproducer pers en publiek had weten te bekoren met zijn debuut, kiest hij op zijn tweede album voor de verruiming. ‘Hopelijk begrijpen de mensen onderhand dat ik meer ben dan een gimmick.’
Er schuilt meer achter de naam SBTRKT dan u vermoedt. Die staat voor – en nu is het écht de laatste keer dat we het zeggen – ‘subtract’, aftrekken dus, min de klinkers, en een k in plaats van een c, maar dat doet er niet toe. Evenzeer koos Aaron Jerome, de man achter het masker, de naam omdat die bij de van franjes gestripte sound paste waarmee hij in 2011, met zijn titelloze debuutalbum, meteen een aanzienlijke schare fans verzamelde. Door grotendeels anoniem te blijven, onttrok hij ook nog eens zichzelf van de muziek. Slim, slim. En is daaronder nóg een betekenislaagje: wanneer de Britse producer praat, slikt hij meer dan de helft van zijn klinkers in. De man praat niet, hij ratelt. Rtlt. Een halfuur lang, aan een rtvrt.
De woordenstroom start wanneer we polsen naar zijn afwezigheid op Rock Werchter, deze zomer. Terwijl Triggerfinger het middelpunt was van een minimediastormpje, omdat hun festivalpassage samenviel met de WK-match België-Argentinië, werd SBTRKT door de organisatie haast geruisloos van de affiche geveegd om dezelfde reden. ‘Die beslissing is wel degelijk in overleg genomen, hoor’, vertelt Jerome. ‘Ik begreep het wel: het was een belangrijke match, en op voorhand was onmogelijk te voorspellen wanneer die zou vallen. Mijn management en ik hebben er weinig problemen over gemaakt. And next year I’ll be back, zodus…’ Dames en heren, bij deze, de eerste naam van Rock Werchter 2015: SBTRKT!
‘Adds Up’ zou best een grappige titel geweest zijn voor je nieuwe album: het geluid is veel breder, gevarieerder, je hebt meer elementen toegevoegd.
AARON JEROME: Vandaar de iets subtielere hint Wonder Where We Land: het was op voorhand helemaal niet duidelijk waar ik met de songs op deze plaat ging terechtkomen, alleen dat het niet dezelfde plek zou zijn dan waar ik de vorige keer strandde. Het moest als luisterervaring een diepere duik worden, dat was alles wat vooraf vaststond. Een breder spectrum aan genres, geluiden en samenwerkingen, zonder mezelf vast te pinnen op één specifiek doel. Tegelijk mocht het eindresultaat uiteraard geen vrijblijvende optelsom worden.
Producers maken wel vaker die fout als ze een album maken. Het resultaat is dan een tracklist met één hiphopnummertje, één soulnummertje…
JEROME: Heel juist, en dat komt omdat veel producers hun tracks in hun eentje thuis aan de laptop uitwerken, en ze daarna via internet doorsturen naar de ‘juiste’ zanger of zangeres, in de hoop een hitje te scoren in de deelverzameling pop en dance. Compleet het tegenovergestelde van hoe ik te werk ga. Ik betrek de gasten op mijn plaat zo veel mogelijk in het creatieve proces. Door daar telkens mijn tijd voor te nemen, bijvoorbeeld, in plaats van tussen het toeren en promo voeren af en toe aan te modderen tot ik er genoeg materiaal voor een album aan overhoud. Simpelweg wat beats programmeren kan ik in mijn slaap, voor Wonder Where We Land ben ik met elke artiest op de plaat de studio ingetrokken om een song te schrijven, om een gevoel en een sfeer te vatten. Het is belangrijk dat mijn muziek een identiteit heeft, een verhaal.
De muziek is meer dan dat masker.
JEROME: Zo kun je het ook bekijken, ja.
Er ging ten tijde van je debuut veel aandacht naar het concept SBTRKT. Ik had soms de indruk dat het mysterie vóór de muziek kwam. Net het tegenovergestelde van wat je wilde bereiken, toch?
JEROME: Voor velen zal ik altijd wel die gemaskerde kerel van Wildfire(de hitsingle met Little Dragon, nvdr.) blijven. Hopelijk begrijpen anderen onderhand dat SBTRKT meer is dan een gimmick of een vermomming om gebrek aan diepgang te maskeren. Het is het omgekeerde: in de elektronische dansmuziek ging het toch altijd over het creëren van een soort fantasiewereld? Daft Punk loopt er al bijna twee decennia gemaskerd bij, hen kun je toch geen gebrek aan diepgang verwijten? Wie het poëtische idee aanhangt van zijn muziek te verpersoonlijken, moet maar singer-songwriter worden. (lacht) Anyway, nu zit ik weer over maskers te lallen.
En dat was niet de bedoeling. Laten we het over je maat, zanger en producer Sampha hebben, die op Wonder Where We Land, net als op je eerste plaat, een belangrijke positie bekleedt.
JEROME: Sampha speelt een sleutelrol in waarom SBTRKT is wat SBTRKT is. Vooral sinds de release van de debuutplaat en de liveshow die we samen brengen. Zonder hem zouden mijn muziek en mijn songs anders klinken, dat is zo klaar als een klontje.
Is het zijn stem, zijn manier van zingen?
JEROME: Tuurlijk, Sampha is een geweldige zanger, maar binnen SBTRKT ook veel meer dan dat. Hij heeft dezelfde drang, dezelfde ambitie als ik: telkens opnieuw iets unieks bedenken. En bij andere artiesten, of op zijn eigen tracks, klinkt zijn stem nooit zoals bij SBTRKT. SBTRKT brengt iets bijzonders in Sampha naar boven, en Sampha iets bijzonders in SBTRKT.
Sampha, Ezra Koenig van Vampire Weekend, Caroline Polachek van Chairlift, Koreless: er doen verdacht veel artiesten uit de stal van XL Recordings mee op je plaat.
JEROME:(lacht) Een grappig toeval, bijna helemaal toch. De track met Ezra is de enige die te danken is aan de connectie met XL. Caroline zit met Chairlift op Young Turks, het zusterlabel van XL waar ik ook thuis ben, zonder dat ik het besefte. Zo onwetend ben ik dus als het op mijn collega-muzikanten aankomt. (lacht)
Caroline Polachek is een van mijn favoriete hedendaagse zangeressen. Wat een stem!
JEROME: Ik heb haar met Chairlift pas eind 2012 leren kennen, moet ik bekennen, maar ik werd wel meteen omvergeblazen door haar vocale capaciteiten en haar atypische stijl. Ik hoorde meteen dat ze een zangeres is zonder vrees voor een uitdaging. Dus heb ik haar meegenomen naar mijn studio, een oud huis op het Britse eiland Hoy dat volgestouwd staat met synths, een drumkit en ander materiaal. Je kunt er maar vier uur per dag heen, door de getijden. Het is er koud, donker en afgelegen, wat absoluut heeft bijgedragen tot de tekst en de sfeer van Look Away, de track die we er maakten, very on edge. Het is misschien de track waarop we het dichtst benaderen waar ik naartoe wilde met Wonder Where We Land: electronica met akoestische en live-instrumentatie op zo een manier combineren dat er iets compleet genreloos ontstaat.
Toen je eerste tracks verschenen, viel de term dubstep nogal vaak, al dan niet vergezeld van de prefix ‘post’. Vermoedelijk ben je die liever kwijt dan rijk?
JEROME: Ik heb nooit iets speciaals met het genre dubstep gehad, wel met de filosofie erachter. De vrijheid van expressie, in tempo, emotie, en stijl, binnen één muzikaal kader dat gericht is op de dansvloer, maar waarin je tegelijk perfect heen en weer kunt schipperen tussen euforie en melancholie, dát was de bevrijding waarmee dubstep overal ter wereld artiesten inspireerde, en waardoor veel producers aan de slag gingen binnen dat experimentele netwerk. Dubstep was muziek zonder formule – tot Magnetic Man kwam en de hele boel heeft doodgemaakt. (lacht)
Skream en Benga van Magnetic Man zullen het, als pioniers, graag horen.
JEROME: Ach, je weet wat ik bedoel. Misschien is het maar goed zo, dat de pioniers zelf de boel hebben opgeblazen tot de bubbel barstte, het moest er toch van komen. De meeste dubsteppioniers hebben zich allang in de underground teruggetrokken, opnieuw richting techno. Of ze zijn doorgegroeid, net zoals ikzelf, James Blake, Mount Kimbie en The xx hun postdubstepjasje stilaan zijn ontgroeid. Rond 2009 speelden wij allemaal in dezelfde kleine clubs, sindsdien zijn we allemaal geëvolueerd in onze eigen richting. We hadden elk al ons eigen vertrekpunt, postdubstep was gewoon een kort moment waarop onze wegen elkaar kruisten.
XL Recordings viert dit jaar zijn 25e verjaardag en is in de loop der jaren een sterk merk en een van de succesvolste independents geworden. Trots dat je deel uitmaakt van hun portefeuille?
JEROME: Absoluut, XL was altijd al het label waar ik als artiest bij wilde horen! Ik herinner me nog dat ik begin jaren negentig Out of Space van The Prodigy en On a Ragga Tip van SL2 kocht op cd-single, en daarna Gabriel van Roy Davis Jr., zeg maar de spil van de UK-garagescene, op maxisingle. En Remedy van Basement Jaxx, in Engeland een van de belangrijkste dancealbums ooit. Allemaal XL-releases. Ook vandaag tekenen ze veel artiesten die ik zelf goed vind. Zelfs Radiohead, een van mijn favoriete bands ooit, zit tegenwoordig bij XL.
Wat is het geheim van XL?
JEROME: Individualiteit, gekoppeld aan diversiteit. Geen enkele artiest op XL of Young Turks klinkt hetzelfde, want ze persen hun succesnummers niet uit. Er zit maar één Adele bij XL, maar één Vampire Weekend, maar één The xx en maar één FKA twigs.
Dan nu de vraag die al weken op mijn lippen brandt: je single met Ezra Koenig heet New Dorp, New York. In het Nederlands betekent dorp hetzelfde als ‘klein stadje’. Maar wat betekent het in het Engels?
JEROME: Ik heb het zelf moeten vragen aan Ezra! (lacht) In ons eerste gesprek hadden we het over hiphop, omdat ik net met A$AP Ferg had gewerkt. Hij vertelde me over de hiphopartiesten van wie hij hield en gaandeweg ontstond een soort rap in zijn hoofd. ‘Gargoyles gargling oil, New Dorp, New York…’ enzoverder. ‘Ezra, wat in godsnaam is New Dorp?’ vroeg ik. Het blijkt een klein stadje te zijn op Staten Island, New York, waar de mannen van Wu Tang Clan vandaan komen.
Dus New Dorp is dus eigenlijk een ‘dorp’?
JEROME: Yep. Spannender is het niet. Sorry dat ik jullie moet teleurstellen.
WONDER WHERE WE LAND
Uit op 29/9 via XL Recordings/Young Turks. Op 17/11 concerteert SBTRKT in de Vooruit, Gent. Alle info: www.vooruit.be.
DOOR JONAS BOEL
SBTRKT : ‘DAFT PUNK LOOPT ER AL BIJNA TWEE DECENNIA GEMASKERD BIJ. WIE HET POËTISCHE IDEE AANHANGT VAN ZIJN MUZIEK TE VERPERSOONLIJKEN, MOET MAAR SINGER-SONGWRITER WORDEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
