Van beloftevolle kindactrice over gefaalde popsensatie tot ster in wording: Brie Larson is nog maar 24, maar heeft al vele watertjes doorzwommen. Met haar hoofdrol in indiesensatie Short Term 12 lijkt de grote doorbraak dichterbij dan ooit. Als het weerbarstige wicht dat zelf toelaat, natuurlijk. ‘Ik weet nog steeds niet wat ik wil.’
‘The Next Big Thing’ blokletterde menig filmblad de afgelopen maanden over Brie Larson. En de speciale vermelding op het Film Fest Gent was maar een van de tien prijzen die haar vorig jaar te beurt vielen. Aanleiding van alle heisa: Short Term 12, het langspeeldebuut van Destin Cretton over een zorginstelling voor moeilijke tieners, waarin Larson en John Gallagher Jr. (zie foto) de hoofdrollen vertolken. Larson maakt in dat onafhankelijk gedraaide drama een overrompelende indruk als Grace, een jonge verzorgster die niet alleen haar relatie met een collega, maar ook de demonen uit haar verleden geheim wil houden. Gevolg: een reeks emotionele confrontaties om u tegen te zeggen.
Ook dit gesprek met de actrice lijkt in eerste instantie op een aanvaring uit te draaien. Als ik vertel dat ik tijdens mijn voorbereidingen op haar nogal opmerkelijke voorgeschiedenis stootte – kernwoorden: Jay Leno, Avril Lavigne-wannabe – rolt ze met haar ogen en zucht: ‘Bedankt, Wikipedia. Vroeger wist je amper iets over filmsterren, nu weet iedereen bijna alles. Dat is meteen ook de reden waarom ik geen Twitter-account heb. Hoe minder je over een acteur of actrice weet, hoe overtuigender zijn of haar vertolking kan zijn. Nu, ik begrijp de vraag wel, hoor. Vanop afstand oogt mijn professionele parcours ontzettend grillig, maar voor mij is het – op één uitzondering na – een organisch en vanzelfsprekend geheel.’
Larson begint over haar jonge jaren. Haar ouders waren toen chiropractors in Sacramento, Californië. Op haar zesde vertelde Brie aan haar moeder, terwijl die aan het afwassen was, dat ze actrice wilde worden. Na een jaar van onophoudelijk gezeur gaven haar ouders eindelijk toe en schreven ze haar in voor een cursus. Niet veel later volgden audities bij lokale toneelgezelschappen en haar eerste rollen.
Na de scheiding van haar ouders verhuisde Larson met haar moeder en jongere zus naar Los Angeles. ‘Een ontzettend moeilijke tijd. We woonden in een piepkleine studio met een bed dat overdag in de muur verdween. Meer dan drie kledingstukken had ik niet.’ Larsons moeder begreep al snel dat het haar dochter menens was met haar acteerambitie. Hoewel ze nog steeds maar acht was, ging haar filmvoorkeur al uit naar volwassen materiaal als Gone with the Wind en Fried Green Tomatoes.
Vriendinnetjes had Larson niet en op school liep het allesbehalve vlot – moederlief koos uiteindelijk voor thuisonderwijs. ‘Buiten een onverklaarbare interesse voor bowlingschoenen kon alleen film me boeien. Na een reeks mislukte audities scoorde ik een rol voor een nepcommercial in The Tonight Show with Jay Leno. Ik mocht een Barbie met modder besmeuren: de gelukkigste dag uit mijn leven.’
Enkele jaren later maakte Larson de overstap van het kleine naar het grote scherm. Ondertussen begon de prille puber zich meer en meer met muziek bezig te houden. ‘Als autodidact was ik best trots op de nummers die ik maakte. Ik zette ze dan ook op mijn site en voor ik het wist, boden verschillende platenmaatschappijen me een contract aan.’
Larson ging in zee met Casablanca, een sublabel van Universal dat ook albums van Lindsay Lohan uitbracht. ‘Een verschrikkelijke ervaring. Als ik eraan terugdenk, krijg ik onmiddellijk tranen in de ogen. Ik begrijp niet dat ik me ooit zo heb laten manipuleren. Finally Out of PE (2005), de plaat die ik met hen maakte, is één grote leugen. Ze drongen me niet alleen de muziek, maar ook de teksten en het Avril Lavigne-achtige imago op.’
Na de zoveelste discussie met haar platenbazen keerde Larson de muziek de rug toe – ‘misschien neem ik ooit nog wel een album op, maar dan volledig op mijn voorwaarden’ – en stortte zich helemaal op haar acteerwerk. Vliegensvlug maakte ze naam als charismatische nevenactrice. De opmerkelijkste: De sexy ex in culthit Scott Pilgrim vs. the World (2010) – ‘nerds spreken me bijna dagelijks aan over die film’ – en de love interest in de komische hit 21 Jump Street (2012) – ‘je lach inhouden op die set was werkelijk onmogelijk’.
En met Short Term 12 heeft ze nu dus haar doorbraakrol vast. ‘Toen ik het scenario las, was ik meteen verkocht. Eindelijk een personage waarin ik me écht kon vastbijten.’ Dat laatste bleek echter niet mee te vallen. ‘Tijdens de opnames besefte ik plots dat ik Grace niet zomaar kon aan- en afzetten. Tussen de takes door, maar ook na de opnames bleef ze me achtervolgen. Dat had ik nog nooit meegemaakt.’
Ondertussen heeft ze een bijrol bemachtigd in de door Mark Wahlberg aangevoerde remake van The Gambler, maar ze greep naast de iconische rol van Sarah Connor in de op stapel staande Terminator-reboot. ‘Ik weet nog steeds niet wat ik wil’, concludeert Larson. ‘De ene dag sta ik te springen om een hoofdrol in een grote Hollywoodproductie, de volgende dag neem ik me voor om louter en alleen nog nevenpersonages te spelen.’
SHORT TERM 12
Vanaf 19/2 in de bioscoop.
DOOR STEVEN TUFFIN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
