Sterven van (schuldig) genot – ‘Hanoi Jane’ als ruimtestoeipoes uit de toekomst: ‘Barbarella’ is een festijn van futuristische kitsch.

Film: * Extra’s: (Paramount)

Om de tijdgeest van de sixties te vatten, kun je natuurlijk terecht bij grensverleggende meesterwerken als Bonnie and Clyde, Blow-Up en Pierrot le fou. Maar wil je de psychedelische kitsch van dit decennium in onbeschroomd smakeloze glorie geëtaleerd zien, dan is er geen beter studieobject dan Barbarella.

Volgens regisseur Roger Vadim is de titelheldin een soort seksuele Alice in Wonderland uit de toekomst. Hij gebruikt de erotische sf-comic strip van de Fransman Jean-Claude Forest dan ook hoofdzakelijk als alibi om zijn toenmalige echtgenote Jane Fonda zo veel mogelijk uit de kleren te laten gaan en in pseudopikante situaties te droppen.

De beroemde openingsscène zet de toon van deze ondeugende seksuele parodie: Fonda geeft in haar luchtledige ruimtecapsule op een Bacharach-achtig melodietje een tintelende striptease ten beste. Vervolgens wordt de toekomstige hogepriesteres van de fitness van de aarde naar de planeet Sogo gestuurd, en moet ze haar niet onaanzienlijke charmes aanwenden om de intergalactische vrede te bewaren. Wat erop neerkomt dat ze in een nauwsluitend ruimtepakje door het heelal suist en aan allerlei sensuele beproevingen wordt onderworpen zonder dat ze ook maar even haar onschuld lijkt te verliezen.

De bonte aaneenschakeling van half speelse, half kinderachtige sadomasochistische fantasietjes lijkt meer ontsproten aan de geest van een vroegrijpe kwajongen dan aan die van een geraffineerde voyeur. De ‘five-star double rated astronautical aviatrix’ Barbarella dreigt verscheurd te worden door mensenetende poppen met piranhatandjes, belandt in een kooi waar parkieten in haar fraaie lichaam prikken, wordt belaagd door een roofzuchtige lesbische koningin (Anita Pallenberg), heeft futuristische seks (samen pillen slikken en elkaars handen aanraken, meer niet) met een blunderende revolutionair (David Hemmings) en verleidt een blinde vogelman (John Phillip Law) met wie ze vervolgens seks heeft op de klassieke manier. Als ze door snoodaard Durand-Durand (waar de eightiespopgroep Duran Duran zijn naam aan ontleende) op zijn excessenmachine wordt gelegd, zou ze moeten sterven van genot. Alleen blijkt deze kosmische sekspiano niet opgewassen tegen haar seksuele energie.

Er werd gedraaid in Dino De Laurentiis’ studio in Rome, en de makers deden geen enkele moeite om maar een illusie van outer space te creëren: alles speelt zich af in met pelsen versierde bordkartonnen sets, de opzichtige decoratieve wansmaak is zo agressief en consequent dat het bijna een stijlkenmerk wordt, met bedenkelijke surrealistische effecten die niet zouden misstaan in sommige kunstgalerijen in Knokke-Zoute.

Patrick Duynslaegher