PETE ZONDER SPEED. HET EERSTE ALBUM VAN BABYSHAMBLES IS NET ZO ROMMELIG ALS DE LEVENSWANDEL VAN ZANGER PETE DOHERTY.

DOWN IN ALBION

Rough Trade

Babyshambles **

De kans dat u bij Down in Albion aan iets anders denkt dan aan het nieuwe album van Babyshambles lijkt ons niet gering. Pete Doherty, Kate Moss, lijntjes cocaïne en afkickcentra: zelfs die intussen overbekende sensatieverhaaltjes leveren interessanter gesprekstof op dan het album zelf. Het muzikale verhaal begon nochtans goed: met The Libertines zette Pete Doherty zich aan het hoofd van een Britse lichting brutale rock-‘n-roll-smoelen. Hun uitstekende debuutplaat

Up the Bracket was opwindend, strak, groovy, sexy, maar kwam ook compleet mét alle rockclichés. Zoals daar zijn: overmatig drank- en drugsmisbruik, die van Pete Doherty een pain in the ass hors catégorie maken. The Libertines zetten hem op straat, waardoor zijn nevenproject Baby-shambles, die zijn drugsaankopen moet financieren, noodgedwongen zijn hoofdberoep werd. Zijn levensloop werd er niet beter op, en de clichés werden karikaturaal: in aller ijl afgelaste concerten, losse handjes, heroïne, een strafblad, de cel, en een mooie brave deerne die hij mee in het verderf sleurt: Kate Moss. Een pionier is hij op dat vlak niet: herinner u illustere voorgangers Nico bij The Velvet Underground, Marianne Faithfull bij Mick Jagger, Anita Pallenberg bij Keith Richards, Britt Ekland bij Rod Stewart, en in mindere mate Helena Christensen bij Michael Hutchence en Patsy Kensit bij Liam Gallagher. Nu is het dus Kate Moss, topmodel, die valt voor Pete Doherty. En hoe! In september publiceert The Daily Mirror een foto van Kate Moss terwijl ze coke snuift tijdens een opnamesessie in de studio met Doherty. Modehuizen waar ze vette contracten mee heeft, slaan in paniek – ‘daar gáát ons imago!’ Een afkickcentrum in Arizona en een contactverbod met Pete zijn de gevolgen.

Het ruikt naar een geweldige machtsontplooiing van marketingstrategie, want middenin de affaire verschijnt dit eerste album van Babyshambles, Down in Albion. De enige trouwe bondgenoot van Doherty lijkt producer Mick Jones, die ook verantwoordelijk was voor de twee albums van The Libertines. Dé Mick Jones van The Clash, naast The Smiths dé grote inspiratiebron van Pete Doherty. Dat is te merken op Down in Albion, en toch ook weer niet. Van The Clash erven ze de excessieve rauwheid, maar die werkt alleen als ze kort aangebonden blijft. Geen probleem voor The Clash zelf, maar wel bij Babyshambles, ook al gaat het met de eerste vijf nummers lekker van start met bommen die aangemaakt zijn met scherven van een jonge Joe Jackson, Iggy Pop, Small Faces, Oasis, en (tactisch heel sterk) Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs. Maar wat volgt, is overwegend een rommeltje – volledig in overeenstemming met Pete Doherty’s levenswandel. Veel gewriemel met ska en reggae en dub. Ja, dat deed The Clash ook, maar die reden zich niet vast in oeverloze tempowissels en toastend gezeik.

Laat dit dan de aanleiding zijn voor een noodoproep: zullen we terugkeren naar het gouden tijdperk van de vinylplaat, die gemiddeld 37 minuten duurde? In het geval van Baby-shambles is 64 minuten in elk geval véél te véél. Dan moet je nog hopen dat ze de juiste nummers schrappen, want met zo’n klaploper van een Pete Doherty is dat óók al geen certitude.

Eddy Hendrix

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content