Mamoru Oshii, met Malgorzata Foremniak, Vladislav Kowalski, Jerzy Gudejko, Dariusz Biskupski

Anime-cultregisseur Oshii duikt zes jaar na Ghost in the Shell op met een liveaction SF-film die even eclectisch als uniek en bevreemdend is. De verrassing is dat niet hoogtechnologisch Japan, maar desolaat Oost-Europa het canvas verschaft waarop hij zijn anti-utopie animeert van hard- en wetware, realiteit en virtualiteit. Gedraaid in Polen met de goedkope hulp van het plaatselijke leger en volledig Pools gesproken, speelt de film in een industrieel-archeologisch park, vol retro-futuristische IT en schimmige mensen die zichzelf verliezen in een oorlogssimulatiespel: Avalon. Een monochrome sepiasluier maakt geen onderscheid tussen de werkelijke wereld en de RPG (role playing game), wat de indruk van een gekluisterde, heilloze mensheid nog vergroot. Centrale figuur is Ash, een briljante gamer die elk teamverband mijdt en ontdekt dat er in Avalon een ultiem niveau – Klasse SA – bestaat waaruit de speler enkel kan ontsnappen door te winnen. Onweerstaanbaar aangetrokken dringt zij door tot een level van ervaring die haar eigen existentie aan het wankelen brengt.

Qua concept en audiovisueel design is Avalon een betoverende cocktail – of rip-off – van Cronenbergs eXistenZ en Poolse cinema (met verwijzingen naar de contrastrijke somberheid van Andrej Wajda’s Kanal en de muzikale hypnose van La Double Vie de Véronique). De RPG-episodes zijn relatief kort, maar combineren ijzersterk reële militaire ontplooiing en CGI (vooral de openingssequens, een tankslag, is verpletterend). Kleur, of het gebrek daaraan, is de stilistische sleutel tot een verkenning van werkelijkheid en illusie, emotieve opwinding en afstomping, die laat verstaan dat de mens zijn bestaan aan geen reset kan onderwerpen. Avalon, geschreven door Kazunori Ito, verbeeldt ook de drie factoren waaraan volgens Oshii de mensheid een macht tot heilzame verandering toekende: ideologie (Polen als restant van communisme), religie en technologie. In de bizarre finale gaat alle fascinatie en angst voor de technologie op in een display van religiositeit, met iets te grote overgave ondersteund door componist Kenji Kawai. James Cameron, niet echt een referentie natuurlijk, was al in de wolken over Ghost in the Shell, maar Avalon deed hem joelen: ’the most artistic, beautiful and stylish film in science fiction history!’.

Jo Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content