Ash is Purest White

Met subtiele, docu-realistische drama’s als The World en Still Life ontpopte Jia Zhangke zich als de scherpste filmchroniqueur van kapitalistisch China, maar om de draak te temmen kan hij desnoods ook in genremodus schakelen. Dat bewees hij al met zijn vorige films A Touch of Sin en Mountains May Depart en dat doet hij opnieuw met dit meanderende misdaadepos over de turbulente, twee decennia omspannende relatie tussen Qiao (Zhangke’s immer charismatische muze Zhao Tao) en haar gangsterlief. Dat het verhaal begint in 1997 heeft niet alleen te maken met het feit dat China in die periode zijn grote, kapitalistische sprong voorwaarts maakte, met alle fricties van dien. Zhangke blikt ook terug op zijn indrukwekkende carrière, die in dat jaar begon met zijn debuut Xiao Wu, al staan de referenties aan zijn eerdere films nooit in de weg van het verhaal. Een mooie, romaneske, door Eric Gautier fraai geschoten kroniek over eroderende liefde, tradities en machismo.