ARABISCHE LIEFDE

Woensdag 30/7, 21.10 – Canvas

Voor Stateless volgde documentairemaker Senne Dehandschutter de – toen – staatloze Majd Khalifeh, nu VRT-journalist, in diens zoektocht naar zijn Palestijnse roots. De twee werden vrienden en slaan nu de handen in elkaar voor een nieuwe queeste. Dehandschutter, regisseur van opleiding, vindt zijn gading niet tussen het Vlaamse schoon en gaat in vijf Arabische landen op zoek naar een lief. Omdat ze toch ter plaatse zijn, proberen ze ook de Arabische diversiteit in beeld te brengen en een antwoord te vinden op de vraag of crossculturele liefde de wereld kan redden.

Spelen Vlaamse vrouwen het te hard?

SENNE DEHANDSCHUTTER:(lacht) Nee, en het is ook geen datingprogramma. De intentie was om uit te zoeken of liefde de wereld kan redden. Wat als alle mensen een partner hadden van een andere cultuur, etniciteit of religie? Zou de wereld dan fijner en beter zijn?

Geen lichte opdracht, lijkt me.

DEHANDSCHUTTER: Er zit veel humor in. De zoektocht naar een lief is het sausje dat alles iets luchtiger maakt. Maar op die manier zijn we op zoek gegaan naar de eigenheid van een vreemde cultuur en naar wat er gebeurt wanneer culturen elkaar ontmoeten. Het zoeken naar liefde heeft ons naar andere zaken geleid.

Hoe past Majd Khalifeh in dat plaatje?

DEHANDSCHUTTER: Majd is gelukkig getrouwd met een Palestijnse vrouw en is ook zelf van Palestijnse afkomst. Hun relatie is dus ‘unicultureel’. Omdat ik nog single ben – of was, dat laat ik nog even in het midden – kwam hij op het idee om samen een lief voor me te zoeken in zijn geboortestreek en de gebieden errond. Een multiculturele relatie dus, net als mijn vriendschap met Majd. Bovendien volgt hij als journalist de Arabische wereld op de voet. Zo heeft hij een beter zicht op de huidige toestand in die landen.

Zijn vijf afleveringen voldoende om culturele diversiteit in beeld te brengen?

DEHANDSCHUTTER: Zeker niet. (lacht) Maar het geeft al een mooie schets. Het tempo van de reeks is heel hoog en zo gebeurt er in elke aflevering erg veel. De landen die we aandoen zijn ook zeer verschillend. Libanon, het eerste land, is vrij liberaal, terwijl Qatar dat helemaal niet is. We hebben geprobeerd om een zo breed mogelijk beeld te schetsen van de waaier aan liefdesculturen die de Arabische wereld rijk is.

Zijn er ontmoetingen die het scherm niet gehaald hebben?

DEHANDSCHUTTER: Absoluut. We hebben soms vierentwintig uur per dag gedraaid, van het ene zotte evenement naar het andere. Gelukkig hebben we onze dagboekfragmenten en de overige interviews kunnen neerpennen in een boek, dat eind juli verschijnt. De reeks en het boek zijn dus complementair.

Ook in je project Hello Europe! zochtje al naar contact tussen verschillende culturen. Vanwaar die fascinatie?

DEHANDSCHUTTER: Enerzijds heb ik een enorm verlangen naar wereldburgerschap, naar de wereld als dorp. Anderzijds is er ook de angst dat je culturele eenheidsworst krijgt. Ik weet niet hoe dat dan juist moet. De balans tussen culturele kruisbestuiving en het intact laten van een cultuur is een constante zoektocht.

Waren er veel Arabische vrouwen die niet in beeld wilden komen?

DEHANDSCHUTTER: (lacht) Soms was het echt zoeken, soms ook niet en dat maakt het interessant. Plots werd het persoonlijker, wat heel schizofreen was. Probeer ik nu een mooie documentaire te maken of ben ik een relatie aan het opbouwen? Het is niet altijd gemakkelijk geweest, maar dat maakt het gek genoeg juist mooi.

Heb je nu een lief gevonden?

DEHANDSCHUTTER: Als ik niet antwoord, dan drijf ik misschien de spanning op naar iets waar het niet per se om draait, maar als ik het wel doe, dan is die spanning al meteen weg. Ik zwijg dus nog even, maar wat ik wel kan zeggen, is dat het heel moeilijk was.

(T.V.L.)