door Annelies De Waele

Anne Provoost (37) publiceerde net haar vierde boek, ‘De arkvaarders’ (Querido). De Engelstalige film ‘Falling’, gebaseerd op Provoosts gelauwerde roman ‘Vallen’, loopt sinds 24 oktober in de bioscoop.

Nog wat tv gezien, de jongste tijd?

Ik ‘luister’ vooral televisie, zoals veel moeders. Terwijl ik in de keuken bezig ben, staat de tv op en hoor ik alles. Op elk moment wil ik de mogelijkheid hebben om toch tv te kijken. Als Bush een statement doet, wil ik er graag zijn gezichtsuitdrukking bij. Als ‘ik heb geen televisie’ betekent dat je die relevante bron van informatie afsnijdt, vind ik het wat bangelijk. Voor mezelf zou ik het niet kunnen goedpraten, dat ik de wereld niet ‘bekijk’.

Voel je je als tv-kijker gemanipuleerd?

Ik kijk alert, zeker sinds ik gelezen heb dat het Pentagon alle rechten gekocht heeft op satellietfoto’s die oorlogsdetails kunnen prijsgeven. Vanuit hoeveel verschillende hoeken en camerastanden kregen we niet de aanslag op en de instorting van de WTC-torens, annex ingesneeuwde brandweermannen? Vergelijk dat eens met het schamele beeldmateriaal dat ze ons laten zien over wat nu in Afghanistan gebeurt. Het is een ongelijke strijd. De verslagen van Jef Lambrechts uit Pakistan zijn verhelderend: een doodarm land gewoon plat bombarderen, is wraakroepend. Ik sta ook altijd versteld _ en dan kom ik bij het thema van mijn laatste boek _ hoe snel wij opnieuw bij dat zogenaamd ontgroeide oudtestamentische denken zitten, waarbij een god tegen Noach zei: er zijn goeden en slechten, en jullie zijn uitverkoren. Het ‘wie niet mét ons is, is tegen ons’ van Bush klinkt net zo. Het betekent dat ik met hem in oorlog leef.

Maar je bent niet in Brussel gaan demonstreren, de dag dat die andere oorlog begon?

Niet iedereen hoeft op dezelfde manier actie te voeren. Als mijn deelname aan zo’n demonstratie betekent dat ik een discussie over Falling en extremisme moet afzeggen, wordt het eerste te onproductief. Ik heb natuurlijk het geluk dat ik elders en soms explicieter mijn meningen mag verkondigen.

Wat je opnieuw ten volle doet in je nieuwe boek, ‘De arkvaarders’.

Een Deense lerares vond dat het thema uitverkoren/niet uitverkoren nu net het probleem van jongeren is, met effecten van faalangst tot anorexia. Op tv zien ze voortdurend leeftijdsgenoten die het zogezegd gemaakt hebben. Ze moeten leren leven met de idee dat ze ook waardevol zijn, zonder op tv te zijn geweest.

Steeds meer mensen vinden dat ze maar iets bereiken als ze opschudding veroorzaken. ‘Je suis à la télé, donc je suis’, is het credo van vandaag. Ik vergelijk diegenen die nu op tv hun zeg komen doen graag met de dorpspastoors, die vroeger op de kansel het hoge woord voerden. Problemen zijn niet nieuw, ze worden alleen geglobaliseerd. En die globalisering heeft positieve aspecten, maar maakt ook dingen op microniveau kapot. Dat is het kerninzicht van de anti-globaliseringsbeweging. Waarom zouden we nog een klein project opstarten met een paar kinderen hier in de wijk, als we met iets anders de tv kunnen halen?