ANNA CALVI

Eat that, Madame Soleil: met háár glazen bol heeft de BBC het voorbije decennium al de doorbraak van onder meer Adele, Lady Gaga en MGMT voorspeld. Dit jaar zet Auntie Beeb haar geld in op een Brits-Italiaanse schone met een rock & roll heart. Maak kennis met Anna Calvi, de chouchou van Rob Ellis en Nick Cave en volgens Brian Eno ’the best thing since Patti Smith’.

Anna Calvi. Het zou een callgirl op een van Berlusconi’s bunga bunga-feestjes kunnen zijn, maar in werkelijkheid bestijgt la Calvi toch liever de Europese rockpodia. Tot voor kort mocht ze er haar betoverende rockmuziek op het drielandenpunt van PJ Harvey, Scott Walker en Florence and the Machine nog in alle anonimiteit ontketenen, maar daar bracht de BBC en haar Sound of 2011-lijst grondig verandering in. Plots zit de hele wereld op haar titelloze debuut te wachten.

Anna Calvi: Ik probeer al die aandacht zoveel mogelijk buiten te sluiten en slaag daar wonderwel in. Het lijkt me veel te gevaarlijk om me door het beetje succes dat ik nu geniet al te laten meeslepen. Als je het in een iets grotere context plaatst, stelt het niets voor om de belofte van 2011 te zijn: het gaat over één voorspelling voor één jaar. Ik zou het bespottelijk vinden van mezelf om dat écht belangrijk te vinden. Pas op: leuk is het wel, maar ik hoop toch dat ik als muzikant veel meer ben dan een tijdelijk fenomeen of – god sta me bij – ‘het snoepje van de maand’. Wat hot is, is maar misleidend omdat het niets zegt over de intrinsieke waarde van de muziek, laat staan de houdbaarheid op langere termijn.

Heb je toch niet het gevoel dat je enorme verwachtingen moet inlossen?

Calvi: Ook dat is zo’n gevaarlijke gedachte die weleens door je hoofd dreigt te flitsen, maar ze is even bespottelijk: ik ben om geen andere reden muziek beginnen te maken dan om er zelf plezier aan te beleven. Als andere mensen dat leuk vinden: graag, en liefst met zoveel mogelijk tegelijk. (Lacht) Maar een andere maatstaf nemen dan mijn eigen verwachtingen, lijkt me niet slim. Soms zie ik weleens dat artiesten de wensen van hun fans inwilligen, maar dat is een straatje zonder einde.

Je komt me voor als een beschaafde en zelfs aimabele vrouw. Afgaande op je optredens had ik een wild beest verwacht.

Calvi:(Verlegen lachje) Dat heb ik nog gehoord. Maar je hebt gelijk: ik ben een compleet ander mens op het podium dan ernaast. Als ik op een podium sta, heb ik toegang tot aspecten van mijn persoonlijkheid die in het alledaagse leven goed verborgen blijven.

Je zou denken dat al die starende blikken je net verlegen maken.

Calvi: Dat zou je denken, hé. Maar het omgekeerde is dus waar. Het heeft zelfs niets met de aanwezigheid van een publiek te maken. Ik denk dat de muziek de duivel in me ontbindt. Ik reageer heel primair op muziek, om het zacht uit te drukken.

Ik leg je even een quote voor: ‘Agressieve muziek kan je maar één keer een schok bezorgen, daarna neemt de impact onherroepelijk af.’ Mee eens?

Calvi: Hangt ervan af hoe

je ‘agressief’ omschrijft. Agressie alleen is voor een luisteraar maar een eendimensionale ervaring, maar vaak zit er in een song toch van alles áchter die agressie? Het is toch die veelheid aan gevoelens en indrukken die maken dat een song je intrigeert, je raakt, iets met je doet?

Enig idee wie de auteur van die stelling is?

Calvi:Haven’t got a clue.

Ene Brian Eno.

Calvi:(Lachje) Heb ik weleens van gehoord, ja. Blij dat ik zijn theorie toch niet helemáál heb tegengesproken.

Wat is de belangrijkste les die je totnogtoe van hem hebt geleerd?

Calvi: Misschien wel wat ik daarnet al zei: je zo weinig mogelijk aantrekken van andermans verwachtingen en vooral je eigen instinct volgen. Vóór Brian naar mijn muziek geluisterd had en er zijn goedkeuring over uitsprak, twijfelde ik nog heel erg aan de waarde van mijn werk. Hij heeft me in mezelf doen geloven en hij heeft me overtuigd om dat, wars van wat de buitenwacht ervan vindt, ook te blijven doen. De goedkeuring krijgen van iemand die je enorm respecteert, is van onschatbare waarde. Het geeft je een vertrouwensboost die je met niets kunt vergelijken.

Heel opvallend aan jouw muziek is dat ze mijlenver ligt van alle ándere rockmuziek die vandaag gemaakt wordt.

Calvi:(Weer dat verlegen lachje) Wel, bedankt dat je dat zegt. Het is nochtans geen doel op zich om uit de band te springen, al wil ik natuurlijk net zoals iedereen uniek zijn. Ik denk dat mijn muziek als vanzelf afwijkend klinkt, omdat ik voor een rockmuzikant naar vrij ongewone muziek luister. Daar zit bijvoorbeeld heel wat klassieke muziek bij: Ravel, Debussy, Messiaen. Maar ik ben ook verslingerd aan de blues van Robert Johnson of componisten als Ennio Morricone.

Gek dat je dat zegt: zowel het openingsnummer ‘Rider To The Sea’ als slotsong ‘Love Won’t Be Leaving’ deden me heel erg aan Morricone denken.

Calvi: Zelf beleef ik muziek op een heel visuele manier. Ik zie altijd beelden bij een song en vaak zijn de nummers die ik schrijf de soundtrack bij een denkbeeldige kortfilm. Logisch dus dat nogal wat van mijn songs heel filmisch klinken.

Je muziek wordt ook vergeleken met die van PJ Harvey, Nina Simone en zelfs Maria Callas. Wat is de mafste vergelijking die je zelf al bent tegengekomen?

Calvi: Dat moet de vergelijking met Siouxsie and the Banshees zijn. Ik ben die naam in recensies al verschillende keren tegengekomen, maar ik kende die groep niet eens. Hoe kan ik nu door een band beïnvloed zijn die ik nog nooit gehoord heb? Intussen heb ik ze eens uitgecheckt en ik begrijp wel waar de vergelijking vandaan komt: muzikaal zijn we zeer verschillend, maar mijn stem lijkt wel wat op die van haar.

Nog één quote die ik op internet tegenkwam: ‘Anna Calvi is bringing sexy back, maar niet zoals Justin Timberlake dat deed. Calvi is het soort sexy waarover je ’s nachts stiekem en klam van het zweet ligt te dromen.’

Calvi: Wat kan ik daarop zeggen? Eigenlijk ben ik blij met élke emotionele reactie op mijn muziek, alles is beter dan onverschilligheid. Word je ontroerd door mijn muziek: goed. Zet mijn muziek je aan het denken: ook goed. Word je geil van mijn muziek: waarom niet?

Veel mannelijke muzikanten stappen in de rock-‘n-roll om meisjes binnen te doen. Hebben vrouwen gelijkaardige motieven?

Calvi: Natúúrlijk maakt sensualiteit een wezenlijk onderdeel uit van liveshows – er zit in zowat élk aspect van het leven een beetje seks. Maar dat is nog iets anders dan de rock-‘n-roll in gaan om meer te kunnen scoren. Schrijf maar op:

I’m not in it to get laid.

Genoteerd!

ANNA CALVI

Uit bij Domino.

DOOR VINCENT BYLOO

‘Muziek ontbindt de duivel in mij.’