PETER GURALNICK EA.

AMISTAD, 288 BLZ., a 26,50

SARAH SALWAY

BLOOMSBURY, 180 BLZ., a 12

Martin Scorsese Presents The Blues

Als u met stijgende verbazing naar de magische fluitspeler uit Martin Scorseses Feel Like Going Home hebt zitten kijken, maar u zich met de beste wil van de wereld zijn naam (Otha Turner) niet meer herinnert, of als u wil weten of Skip James uit Wim Wenders The Soul of a Man echt overal gewapend rondliep, dan is deze aanvulling van Scorseses Blues-project beslist een aanrader. In tegenstelling tot andere begeleidende filmboeken is deze essayverzameling hoogst complementair met de zevendelige film- of dvd-reeks. Het tekstmateriaal is bovendien van zodanige kwaliteit, dat men rustig van een volwaardig literair werk kan spreken. De bijdragen werden rond de zeven filmtitels gegroepeerd. Na een inleiding van de regisseurs (van Clint Eastwood die op één kurkdroge pagina zijn liefde voor de pianoblues beschrijft tot Wim Wenders die maar liefst tien pagina’s doorratelt over zijn behoorlijk on-Duitse fascinatie voor countryblues uit de jaren dertig) wordt elk thema aangevuld, verdiept en verrijkt met anekdotes, historisch beeldmateriaal of persoonlijke impressies van gevierde auteurs als Elmore Leonard, Luc Sante of David Halberstam. De opzet van het boek is even eclectisch als de documentaire, maar zelfs met hier en daar een gemiste kans is dit rijkelijk en fraai geïllustreerde bladerboek een uitstekende inleiding op zijn onderwerp.

Something Beginning With

Toen William S. Burroughs de cut-up-techniek ontwikkelde, kan hij onmogelijk het debuut van Sarah Salway in gedachten hebben gehad. Something Beginning With begint nochtans veelbelovend met een citaat van Roland Barthes over hoe de alfabetische ordening alle structuur wegneemt, maar blijkt al heel snel een niemendalletje, helaas representatief voor de hedendaagse chick lit. Het ziet ernaar uit dat Salway in opzet wel degelijk een verhaal wou vertellen. Toen ze echter inzag hoe weinig dat verhaal tot de verbeelding sprak, heeft ze met de moed der wanhoop een verrassende kunstgreep toegepast om een bij voorbaat verloren zaak toch nog te proberen redden. Zo lijkt het toch. In ieder geval is het leven vol ergernissen, obsessies, ambities en vooral zelfbegoocheling van hoofdpersonage Sally te vervelend voor woorden. Evenmin kan de narratieve structuur (die op een ergerlijke manier aan Ilse Nackaerts Van Aardbei tot Zweepje doet denken) nergens ook maar een beetje interesse opwek

Bram van Moorhem