MET DE BLIK OP ONEINDIG. CATHERINE BREILLAT GAAT VERDER MET HAAR FILMREEKS OVER VROUWELIJKE SCHAAMTE. FASCINEREND OF OERVERVELEND, AAN U DE KEUZE.

CATHERINE BREILLAT

met Amira Casar, Rocco Siffredi, Jacques Mongemet de stem van Catherine Breillat

Anatomie de l’enfer **

Op de wereldpremière van Breillats verfilming van haar eigen roman Pornocratie maakte Rocco Siffredi – Rocco is zijn ‘artiestennaam’ – naar verluidt een grap over de grootte van het bioscoopscherm. Voor alle duidelijkheid: de man suggereerde niet dat zijn schonkige tronie of zijn wat bonkende acteerwerk zouden worden uitvergroot, maar wel dat zijn ferme lid – dat al erg groot is, hebt u ‘m? – wel heel erg fenomenaal zou lijken. Hij raakte zo haast de kern van Breillats jarenlange betoog, over hoe de seksualiteit van de vrouw en de definitie van het obscene wordt geconstrueerd door de mannelijke blik. Wou men de ernst doorprikken van het komende schouwspel, dat de enen deed juichen van verrukking en de anderen door de nooduitgang naar buiten joeg? Het zou kunnen. In dit slot van haar decaloog, waarin ze de vrouwelijke angst en schaamte all the way verkent, is de ernst echter weer zo potsierlijk dat ze intriest wordt. Anatomie de l’enfer is wel de meest gewaagde film van de 57-jarige die met Romance (eigenlijk de eerste poging om haar Pornocratie naar het scherm te vertalen) onze West-Europese preutsheid tot rubberen slapheid reduceerde, maar de prent is niet meteen genietbaar en inhoudelijk erg verwarrend.

De film begint in een nachtclub: een wanhopige dame vraagt een ongeïnteresseerd heerschap tegen betaling naar haar te kijken, maar dan zoals ze eigenlijk niet mag worden bekeken en ook eigenlijk bang is om te worden bekeken. Vier dagen lang ontmoet hij haar in een huis op een verheven rots – de symboliek! – en bekijkt daar haar spleet en aars, haar vaginaal slijm en bloed, maar niet noodzakelijk in die volgorde. Dat levert heus wel fascinerende cinema op, omdat de gezochte, erg picturale composities ook een door mannen gecreëerde traditie van naaktschilderkunst oproepen (die net de mannelijke blik van zijn constructie van de vrouwelijke seksualiteit ontdoet). Ahum, voor we onszelf uit onze schoenen leuteren, moet u goed weten hoe interessant en tegelijk vervelend Breillat kan zijn. Af en toe leest ze heel pronkerig een passage uit haar boek, terwijl Casar en Siffredi spreken alsof ze lezen en niet begrijpen wat ze lezen. Ondanks dat fraaie, snijdende camerawerk van Yorgos Arvanitis en Guillaume Schiffman is dit een kapot gedachte folie. Maar daarvoor zijn wij soms wel te vinden. En: a hell of a title! Jo Smets

Jo Smets