Met The Young and Prodigious T.S. Spivet tekent Amélie Poulain-knutselaar Jean-Pierre Jeunet eindelijk nog eens voor een effectieve mix van mechaniek en emotie.
THE YOUNG AND PRODIGIOUS T.S. SPIVET ***
Jean-Pierre Jeunet met Helena Bonham Carter, Kyle Catlett, Judy Davis
De werkloze clown uit Delicatessen (1991), de voormalige matroos uit La Cité des enfants perdus (1995), de Ripleykloon uit Alien: Resurrection (1997), het bevallige titelpersonage uit Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2001): aan excentrieke protagonisten geen gebrek in het eigenzinnige oeuvre van Frans filmmaker Jean-Pierre Jeunet. Aan dat lijstje kan nu de piepjonge en piepkleine T.S. Spivet toegevoegd worden.
De tengere twaalfjarige vult zijn dagen met het uitdenken van de gekste en geniaalste apparaten. Niet dat zijn minstens even bizarre gezinsleden, met wie hij op een afgelegen ranch op de prairie woont, onder de indruk zijn. Daarvoor zitten ze te zeer gevangen in hun eigen wereldjes. Vader is een stugge cowboy die een eeuw te laat geboren is. Moeder (Helena Bonham Carter, zie pagina 26) is een bezeten entomografe die dagelijks naar nieuwe insecten zoekt. En oudere zus Claire waant zich het enige normale lid van de familie, terwijl ze eigenlijk met een kanjer van een puberteitscrisis worstelt.
Hoewel de setting nieuw is voor Jeunet – zijn vorige Amerikaanse avontuur, het door hem gehate Alien: Resurrection, werd voornamelijk in studio’s gedraaid – verandert er weinig aan zijn formule. Andermaal gunt de cineast de kijker via allerlei visuele vernuftigheden een blik in de leef- en denkwereld van een stelletje zonderlingen. In een meticuleus gemonteerde sequentie worden zo de veedrijverskunstjes van pa getoond. Tot in de puntjes verzorgd set- en kostuumdesign onderlijnen het obsessieve van ma. En de zoveelste stevige stemmingswisseling van Claire wordt geschetst in een op knappe cgi terende scène waarin verschillende versies van het personage elkaar net niet te lijf gaan.
So far, so Amélie, denk je dan. Toch lijkt Jeunet een nieuwe adem te hebben gevonden. Na de eerder zielloze constructiecinema van Un Long Dimanche de fiançailles (2004) en Micmacs à tire-larigot (2009) slaagt hij er opnieuw in mechaniek en emotie te combineren. Dat is des te opmerkelijker als je weet dat de minuscule hoofdacteur Kyle Catlett aanvankelijk flink op de zenuwen werkt.
Een heuse homerun is deze adaptatie van Reif Larsens The Selected Works of T.S. Spivet niet. Daarvoor heeft de tweede act – waarin T.S. moederziel alleen richting Washington, D.C. trekt om een prestigieuze prijs in ontvangst te nemen – niet genoeg punch en is de verhaallijn over een tijdens een experiment met een vuurwapen omgekomen tweelingbroer te schematisch uitgewerkt. Niettemin, een welgekomen comeback.
STEVEN TUFFIN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
