Als ik doodga voor ik opsta

Eerste zin Ze ruikt nog naar slaap.

Alex is na een klimongeluk volledig verlamd. Hij hoort alles wat de dokters en zijn bezoekers zeggen, maar kan op geen enkele manier contact met hen leggen of bewijzen dat zijn brein nog werkt. Iedereen denkt dat het het beste is om hem uit zijn lijden te verlossen, zelf heeft hij de dood al omarmd, maar wanneer blijkt dat iemand hem met opzet van de rotsen heeft geduwd, beseft hij dat hij de enige is die zijn moordenaar kan ontmaskeren. Het is een race tegen de klok en zijn middelen zijn extreem beperkt. Hij kan alleen afgaan op wat hij al weet, wat zijn bezoekers aan zijn bed vertellen, wat hij voelt en ruikt. De verdachten zijn met velen: de ongestrafte moordenaar die hij als journalist op het spoor was, een wraakzuchtige ex, zijn gekrenkte zus en misschien wel zijn eigen geliefde Bea, die twijfelt tussen hem trouw blijven of met iemand nieuw beginnen.

Emily Koch koos ervoor alles vanuit het standpunt van Alex te vertellen. Je voelt zo voortdurend de pijn en frustraties, jeuk en irritaties van een compleet inert lichaam. Wat Alex ook probeert, hij kan zijn liefde of angst niet laten blijken en toch zijn de gesprekken die hij in zijn hoofd met Bea en vrienden voert levensecht. Als ik doodga voor ik opsta is een ongewone misdaadroman waarin de wat zwakke plot kracht krijgt door Alex’ hardnekkige overlevingsdrang, de intense liefdesscènes, en het hartverscheurende einde.