Op de albums van Ghostpoet valt, behalve de bedwelmende melange van experimentele hiphop, spoken word en jazzy electronica, vooral de slaapdronken flow van Obaro Ejimiwe op. Helemaal in character, met een langgerekte geeuw, beantwoordt de Londenaar ons ochtendlijke gerinkel. ‘Ik een dichter? Ik babbel gewoon graag.’
De reden voor de geeuw is een uitgelopen bandrepetitie, aan de vooravond van hun festivaltour, met het nieuwe, tweede album Some Say I So I Say Light op zak. ‘Vooral een kwestie van alles op te frissen en de puntjes op de i te zetten’, zegt Ejimiwe. ‘Ik word deze zomer omringd door drie uitstekende muzikanten en we spelen vooral kleinere, intiemere festivals. Het belooft een interessante ervaring worden.’
Muzikaal is Some Say I So I Say Light veel rijker dan voorganger Peanut Butter Blues & Melancholy Jam (2011), met behalve live drums, bas en gitaren ook strijkers, piano en blazers. Boet de muziek er niet op in met zo een beperkte livebezetting?
OBARO EJIMIWE: Geenszins, het is een kwestie van creatief om te springen met de arrangementen. Ik heb er trouwens een hekel aan wanneer een artiest live een droge kopie van zijn platen neerzet. Kun je evengoed thuis blijven en de cd opleggen. Ik wil dat het boeiend blijft, voor mezelf en het publiek.
Beetje tevreden over de respons op je nieuwste album?
EJIMIWE: De reacties waren pretty good, niet? Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht. Muziek is tegenwoordig zoals een groentemarkt: een overaanbod van smaken, vormen en kleuren, maar sommige waren al wat opvallender of verser ruikend dan andere. Ik leef in mijn eigen wereld, probeer niemand te behagen, maak enkel de muziek waar ik zelf naar wil luisteren. Dan toch erkenning krijgen is… leuk.
Een van de songs op de nieuwe plaat heet Sloth Trot – sloth is de naam van een grappig zoogdier, de luiaard, maar betekent ook traagheid, een van de zeven hoofdzonden.
EJIMIWE: Ik vrees dat je er meer betekenis of diepgang achter zoekt dan nodig. Een luiaard is een traag beest, en trot is een soort dans. Ik vond het idee van een trage dans gewoon grappig, meer is er niet aan. Het gebeurt wel meer, dat mensen mijn teksten uitpluizen op zoek naar verborgen betekenissen. Terwijl de muziek voor mij op de allereerste plaats komt, en ik daarna naar passende woorden zoek om eroverheen te leggen. En for the record, het laatste wat ik wil is Een Boodschap uitdragen, I am not a messenger.
Je wordt nochtans veel geprezen vanwege je scherpe observatietalent.
EJIMIWE: Ik sla makkelijk gedachten, observaties en emoties in mijn geheugen op, maar die komen er allesbehalve chronologisch of waarheidsgetrouw opnieuw uit. Wanneer ik in Londen op straat een oude man in zichzelf zie praten, kan die zich weken later manifesteren als een leeuw, snap je?
Ik denk het.
EJIMIWE: Alles kan een leeuw zijn. Je moet gewoon uit het raam kijken en het willen zien.
Beschouw je jezelf als een poëet, zoals je artiestennaam doet vermoeden?
EJIMIWE:Not really. Ik babbel gewoon graag. Ik mompel over de muziek, dat is wat ik doe, maar plak er gerust zelf een naam of een titel op. Vroeger had ik een saaie nine- to-fivejob, maar ik heb altijd graag geschreven en van muziek gehouden. Ik prijs me heel erg gelukkig dat ik daar nu mijn job van heb kunnen maken.
Je schrijft graag en houdt van muziek, je had dus evengoed muziekjournalist kunnen worden.
EJIMIWE:(kurkdroog) Ik denk het niet. Ik heb geen issues met muziekjournalisten, maar ik denk het niet.
Dat je soms als rapper wordt omschreven zint je in elk geval niet, een tijdje geleden wijdde je er zelfs een tweet aan.
EJIMIWE:(zucht) Daar wil ik het eigenlijk niet meer over hebben. Rap is een genre, en wat ik doe, is niet in een genre onder te brengen. Genres interesseren me niet. Er zijn geen grenzen aan wat ik wil creëren.
Maar heb je iets tegen rap in het algemeen?
EJIMIWE: Neen. Ander onderwerp graag.
Je werkte samen met afrobeatdrummer Tony Allen. Zou je muziek anders klinken mocht je ze in pakweg Senegal of Ghana opnemen?
EJIMIWE: Lijkt me logisch. Mijn omgeving vormt mijn muziek, dus de lokale atmosfeer zou er zeker in doorsijpelen. Anderzijds, het is niet omdat ik nu vanuit Londen opereer dat ik enkel muziek maak voor Londenaars of Britten. Ik ben een wereldartiest en probeer met elke mens in connectie te treden, ook met wie niet op dit ene eiland leeft.
Die trage, gezapige flow van je, komt die van nature?
EJIMIWE: Ik ben geen trage mens, als je dat bedoelt. En zoals ik al zei, de woorden moeten de muziek passen, en ik maak nu eenmaal geen uptempomuziek.
Het is muziek die bij de schemeruren past, maar op het Cactusfestival sta je om drie uur ’s middags en, als het meevalt, in de volle zon geprogrammeerd. Een nadeel?
EJIMIWE: Middag, avond of nacht, maakt me niet uit. Het zijn evenwaardige elementen van het leven, it’s all part of life – en daar gaat mijn muziek over, het leven, ook dat van overdag.
JONAS BOEL
GHOSTPOET
CACTUSFESTIVAL, 13/7, 15.15 UUR
VOLGENDE KEER PRIMAL SCREAM @ LOKERSE FEESTEN
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
