Alita: Battle Angel

De klimaatspijbelaars waren nog niet geboren toen James Cameron al met het idee speelde om van Yukito Kishiro’s cyberpunkmanga Gunnm een live-actionfilm te maken. De regisseur van The Terminator, Aliens en Titanic schreef een scenario en zette alles in gang, maar liet de regie (en het monsterbudget) uiteindelijk over aan de onvoorspelbare Robert Rodriguez, bekend van Sin City en Planet Terror. De officiële uitleg is dat Cameron het te druk heeft met de vier Avatar-sequels, maar het valt niet uit te sluiten dat hij getwijfeld heeft of Alita: Battle Angel zou voldoen aan zijn enorm hoge kwaliteitseisen. In de postapocalyptische metropool Iron City herstelt een dokter een vooroorlogse cyborg die hij op een schroothoop vond. Alita ziet eruit als een droom van een adolescente en gedraagt zich ook zo als er jongens in het spel zijn, maar gaandeweg komt ze erachter dat ze een uitzonderlijke krijger is. Zeker op een Imax-scherm zijn de actiescènes wervelend, hoogtechnologisch entertainment en het zal niemand moeite kosten om te supporteren voor de heldin, een wonderlijke combinatie van digitale tovenarij en ouderwets acteerwerk. Maar inhoudelijk is dit opgewarmde kost, de plot rammelt en de dialogen leggen ergerlijk vaak de situatie uit. Alita: Battle Angel staat veel dichter bij youngadultfranchises als Divergent dan bij sf-klassiekers als Akira of Blade Runner. En daar komt Cameron zijn bed niet voor uit.