MOORD WAAR ZE THUISHOORT Alfred Hitchcock was er vroeg bij om zijn macabere kunstjes via de televisie ook in de huiskamer te brengen.

Alfred Hitchcock presenteert – seizoen 1

SERIE: **** EXTRA’S: ****

(UNIVERSAL)

Hoeveel werk Alfred Hitchcock ook maakte van zijn gastoptredens in zijn eigen speelfilms (zie hieronder) , hij werd pas een bekend gezicht bij het Amerikaanse publiek dankzij de tv-serie Alfred Hitchcock Presents, waarvan het eerste seizoen (39 afleveringen, goed voor meer dan duizend minuten ouderwets kijkgenot) nu integraal op dvd verschijnt. De ongelofelijke populariteit van deze criminele anthologie was in hoge mate te danken aan het dik aangezette nummertje van vadertje Hitchcock voor en na elke episode.

In de intro liet Hitch zijn voorliefde voor sinistere humor de vrije loop en dreef hij ook vriendelijk de spot met de sponsor, terwijl hij telkens ook aan het verhaaltje een sarcastische correctie breide van de ‘misdaad loont’-finale. Een gewiekste manier ook om de strenge voorschriften van de moraliserende televisiecode te omzeilen.

Hitchcocks ronde silhouet, sardonische humor en de begeleidende macabere muziek (Gounods Begrafenismars voor marionet) vormden zo’n sterke signatuur dat algauw de misvatting ontstond dat Hitchcock elke episode zelf regisseerde, terwijl van de 392 teleplays die zijn productiehuis tussen 1955 en 1965 vervaardigde, hij zelf slechts 18 episodes (plus twee specials) eigenhandig inblikte.

Hitchcock ging er prat op dat hij met zijn uitstapje naar de televisie ‘moord had teruggebracht naar de huiskamer – waar het thuishoorde’. Ook hier toonde hij zich een pionier: toen hij in 1955 op aandringen van zijn vriend en agent, MCA-president Lew Wasserman, zijn tv-carrière begon, werd het nieuwe medium in het filmwereldje met misprijzen of argusogen bekeken. Hij was een van de eerste filmmakers die de grote concurrent van het witte doek als een aanwinst zag. Hij gebruikte zijn tv-show om zijn populariteit op te drijven (en daarmee ook zijn positie als filmmaker te verstevigen) en om het label Hitchcock als een merknaam te lanceren. Pragmatisch als hij was, maakte hij ook van het nieuwe format gebruik om vers talent te testen en thema’s aan te snijden waar hij later in speelfilms dieper op in kon gaan.

Zo introduceert hij in de allereerste episode Revenge de voormalige schoonheidskoningin Vera Miles, op wie hij zijn zinnen had gezet nadat Grace Kelly tot zijn grote ergernis Hollywood had laten vallen voor Monaco. (Miles zou later hoofdrollen spelen in The Wrong Man en Psycho). The Case of Mr. Pelham, waarin een directeur (Tom Ewell) ontdekt dat hij een dubbelganger heeft die zijn netjes geordende bestaan helemaal overhoop gooit, lijkt wel een voorstudie van North by Northwest.

Zonder zijn tv-werk was er waarschijnlijk ook van Psycho geen sprake geweest: met deze krap gebudgetteerde en vrij schrale shocker bewees Hitchcock dat hij zijn karige televisie-esthetiek die van de beperking een deugd maakt, ook met succes kon toepassen op de speelfilm.

Patrick Duynslaegher