Aldo

Aldo is een man met een geheim: hij is onsterfelijk. Hij houdt het stil omdat hij vreest niet begrepen te worden. Zijn bezoeken aan psychiaters eindigen dus voordat ze echt begonnen zijn. Zijn enige vriend kwijnt weg in een bejaardentehuis en een hondje kan zijn eenzaamheid niet dempen. Tot Aldo op een dag een Amerikaan op tv ziet die hij herkent van een ontmoeting tweehonderd jaar geleden. Hij beslist de man op te zoeken in Washington. Eenzame mensen komen an sich wel vaker voor in debuten van stripauteurs – misschien omdat het zo’n solitair beroep is? – maar Yannick Pelegrin bouwt voldoende onverwachte wendingen in en het einde van het boek zie je niet aankomen. Zijn Aldo maakt vooral indruk door de stijlbeheersing. De lijnvoering is niet altijd even origineel, maar Pelegrin heeft een vaste hand en houdt zijn grafische keuzes, zoals een kleurenpalet met veel cyaan en bordeaux, consequent vol. Ook aan de ritmering van het verhaal kun je totaal niet aflezen dat Pelegrin een debutant is. Veel ervaren auteurs zouden van de uitwerking van Aldo nog iets kunnen leren.