Waar ben je op dit moment mee bezig?

Marie Vinck: Op dit eigenste moment ben ik héél gevaarlijk over een kruispunt aan het rijden. (Roept plots) Oh neen, ik mag hier helemaal niet afslaan!

Wij bedoelden het iets minder letterlijk. Maar rij vooral veilig, zouden we zeggen.

Vinck: (Lacht) Professioneel ben ik met FC Bergman aan het spelen in Amsterdam, waar we net acht avonden het stuk Wandelen op de Champs-Elysées hebben gebracht op het Over het IJ Festival. De reacties zijn heel heftig hier in Nederland: sommige mensen lopen kwaad de zaal uit, anderen vinden het fantastisch. Het loopt hier goed, zou ik dus zeggen.

Ik heb net mijn agenda nog eens bekeken, en ik merkte dat ik de komende drie jaar alleen maar in het theater te zien zal zijn. Ik speel mee in De Koning Sterft van ’t Arsenaal, ik sta geboekt voor Raven Ruëlls versie van Baal en ik ga op de planken staan voor een tekst van Dimitri Verhulst in regie van Marijke Pinoy. Film of televisie zit er niet meer bij.

Een toevallige keuze of zoek je bewust wat meer de schaduw op?

Vinck: Toeval, denk ik – ik kreeg een aantal leuke theaterprojecten aangeboden. Al moet ik zeggen dat ik niet afkerig sta tegenover wat meer schaduw. Het was wat vervelend, hé, het laatste jaar. Al die aandacht. Zo oppervlakkig ook – het ging soms alleen nog over bloot. Je kunt je niet voorstellen hoeveel vragen over naaktscènes je van journalisten kunt krijgen.

We zullen de onze schrappen. Maar wil dat ook zeggen

dat je niet te zien zal zijn in het tweede seizoen van ‘De Rodenburgs’?

Vinck: Ik ga niet meer meespelen, neen. Ik zag het niet zitten om nóg eens negen maanden vast te leggen voor de opnames. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, maar één seizoen was wel genoeg.

Zit wél nog in de pijplijn voor het najaar: ‘Adem’, het debuut van Hans Van Nuffel waar de critici nu al lovend over zijn.

Vinck: Er hangt wel wat buzz rond, ja. Terecht ook. Het verhaal – over twee mucoviscidosepatiënten – neigt wat naar het melodramatische, maar Hans heeft er een soort lichtheid aan gegeven, met een verfijnde ironische toets. Een hele mooie film. En verder speel ik ook nog mee in Smoorverliefd, een film van mijn moeder (Hilde Van Mieghem; nvdr.). Ik heb net een cast- en crewvisie gezien en vond die alvast erg mooi en hartverwarmend.

Volgens de perstekst belooft ‘Smoorverliefd’ ‘de meest smaakmakende vrijscènes uit de Vlaamse filmgeschiedenis’. Is het niet vreemd om seksscènes te spelen met je moeder op de set?

Vinck: (Lacht) Wees gerust: zodra het naar het erotische neigde, gaf mijn moeder de leiding aan haar regieassistent en stapte ze van de set. Best wel een vreemd zicht: dan stond ze naar de monitor te kijken met een hand voor haar ogen, loerend tussen haar vingers. Laat ons zeggen dat het inderdaad een beetje moeilijk was, ja.

Tot slot: welke actrice zou jij naar voren schuiven voor Generatie Morgen?

Vinck: Ik geloof wel in Ella-June Henrard. Ik was niet helemaal weg van Bo, maar Ella-June stond er wel. Binnenkort is ze te zien aan de zijde van Rutger Hauer in Portable Live, een roadmovie van Fleur Boonman. Ik denk dat haar carrière wel vertrokken is.

(G.Z.)