Francis Davis,Da Capo Press, 128 blz., euro 20

‘Tough shit, Bill’, antwoordde Pauline Kael, de legendarische recensente van The New Yorker, aan William Shawn, toen die na het lezen van een vlijmende bespreking over Terence Malicks Badlands opwierp dat Terry haast een zoon voor hem was. Kael, na haar dood in 2001 geprezen als de meest toonaangevende en invloedrijke filmcriticus van haar generatie, hield er meer dan drie decennia ongezouten meningen op na en was bij momenten zelfs zo gevreesd dat ze geweerd werd van persvoorstellingen. De strijdlustige tante tilde de filmrecensie op tot een vorm van literatuur, zonder mededogen voor het zogenaamde onderscheid tussen kunst en entertainment, afwisselend striemend en lovend voor acteurs en regisseurs, maar altijd doordrongen van een passionele liefde voor film. Niemand schreef ooit zulke scherpe, begeesterde en intelligente commentaren als Pauline Kael.

Afterglow bundelt de laatst opgetekende conversaties met Kael, maar laat verstokte fans helaas onbevredigd achter. De korte interviews – samen minder dan honderd pagina’s – belichten een aantal hoogtepunten in haar leven (het leven bij The New Yorker in de jaren zeventig, haar relatie met Shawn, politieke correctheid, televisie, en – uiteraard – film), eerder dan haar vitale carrière te voorzien van diepgaande commentaren. Een gemiste kans, al compenseert Davis’ interviewtalent veel, zo niet alles. De vriendschap tussen interviewer en onderwerp geeft het geheel niet alleen een aanstekelijke vaart (beden- kingen meanderen rustig door en in elkaar), het zet ook een bijzonder vertrouwelijke toon, een ideale sfeer voor ontboezemingen. We komen bijvoorbeeld te weten dat Kael Robert Altmans ondergewaardeerde California Split jarenlang heeft genegeerd, terwijl ze er altijd van heeft gehouden. En dat ze niet alleen over film maar ook over de popcultuur (altijd al een stokpaardje) afgelijnde opinies heeft, bewijst de passage over popmuziek en Tom Waits waarin ze nogmaals een lans breekt voor de vermenging van entertainment en boodschap. Voor het echte werk speurt u misschien beter naar heruitgegeven parels als I Lost It At The Movies, Going Steady of Kiss Kiss Bang Bang. Maar als introductie op Kael en als liefdevolle hommage heeft het charmante Afterglow zeker zijn verdiensten.

(Bram Van Moorhem)