Een jonge vrouw sterft in 1997 bij een aanrijding op het Deense eiland Bornholm. Een politieman offert alles op om de zaak op te lossen. Net voor zijn pensioen schiet hij zich voor de ogen van zijn collega’s door het hoofd. Kan het Q-team uit Kopenhagen de raadselachtige dood van de vrouw na al die jaren nog oplossen?

Carl Mørck van de dienst onopgeloste zaken (afdeling Q) krijgt een telefoontje van politieman Habersaat net voor die op pensioen gaat, maar Carl heeft er geen oren naar. Hij is zoals altijd zijn onbehouwen zelf, zeker nu zijn neef Ronny, die hem via e-mail met een oude moordzaak probeerde af te persen, in Thailand na een massage het loodje heeft gelegd. Zijn moeder jaagt hem nog meer in de gordijnen. Carl ‘had zijn kaak, handwortel, privéleven en al zijn sociale ambities als voormalig plattelander verbrijzeld zien worden’, maar wanneer zijn moeder belt, voelt hij zich opnieuw een baby. Vlak daarna pleegt Habersaat, die zijn laatste hoop op het Q-team had gezet, zelfmoord – op zijn afscheidsdrink.

Carl vertrekt met zijn collega’s Assad en Rose naar het eiland Bornholm, nu plots wel getriggerd om de moedwillige aanrijding van Alberte Goldschmid in 1997 te onderzoeken. Ter plekke blijkt dat Habersaat zeventien jaar lang alles heeft opgeofferd om de hit-and-runzaak op te lossen. Diens verbitterde ex-vrouw wil zelfs zijn naam niet meer horen. Wanneer meteen daarna ook Habersaats zoon zelfmoord pleegt, blijkt dat Habersaat veel dichter bij Alberte en haar moordenaar stond dan iedereen aannam. Dat wordt nog duidelijker wanneer Carl en zijn team bij een sekte belanden waar ene Atu Abanshamash Dumuzi – grasduin maar eens in uw mythologisch woordenboek – met natuurabsorptie en verlichting zwaait. En met zijn penis, want sommige vrouwelijke volgelingen krijgen wel erg veel verlossing aangeboden door deze zelfverklaarde goeroe. Dat Atu Abanshamash Dumuzi vroeger een collega van Habersaat was, leidt uiteindelijk tot de ontknoping, al wordt het nooit voorspelbaar. Daar zorgen de onuitstaanbare Carl, de bijdehante, geheimzinnige Assad, de langzaam flippende Rose en de resem verdachten wel voor.

De grenzeloze is wat minder spectaculair dan Dossier 64 of Het Marco-effect, maar het blijft een flinke thriller waarin er af en toe goed gelachen mag worden. Of om het met Assad te zeggen: ‘Je weet, als je een kameel te diep in de ogen kijkt, wordt hij gewoon scheel.’

DE GRENZELOZE ****

Jussi Adler-Olsen, Prometheus (originele titel: Den grænseløse), 528 blz., ? 17,50.

JOHANNA SPAEY

CENTRALE ZINNEN ‘Ik heb in mijn leven sterke vrouwen gezien die werelden in elkaar hebben laten storten, Carl. Dat je het even weet.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content