Een reeks kortverhalen bundelen tot één lang verhaal is één ding, er samenhang in brengen een heel ander. Gelukkig houden royale porties seks de aandacht ook vast.

Afgezaagd **

DE HEIJ

XTRA, 159 BLZ., euro17,9

Als neveneffect van het hersenloze getater over graphic novels vinden uitgevers het tegenwoordig wel eens een goed idee om een dikke strip met kortverhalen van lokale auteurs uit te geven. Afgezaagd van de 46-jarige Nederlander Fred de Heij was in aanleg ook zo’n bundeling van verhalen die hij onder andere in zijn zelf uitgegeven stripreeks Filo publiceerde. De Heij besliste echter om al de verhalen door een raamvertelling aan elkaar te hangen. Een vermoorde prostituee is teruggevonden met het hoofd afgehakt en de politie ondervraagt drie verdachten: een gemaskerde wreker, een clown en een heks. De kortverhalen zijn dan bijvoorbeeld ingelast als flashbacks.

Het resultaat is volgens de flaptekst een erotische thriller, maar dat mag je niet als een brave zaterdagavondfilm interpreteren. De Heij schept er plezier in om zowel het geweld als de seks bijzonder expliciet op papier te zetten. Een afgehakt hoofd en het bijbehorende naakte lijf slingeren rond op het politiebureau en een hele catalogus van seksueel vertier wordt zonder taboes afgebeeld. De Heij leverde dan ook al lustopwekkend werk voor Penthouse Comix. Hij tekent met zichtbaar plezier pijpscènes, maar de seks blijft ondergeschikt aan de soms choquerende pointe, die niet in een klassiek pornostraatje thuis hoort. Alles ten dienste van de humor dus. Overigens zitten er ook kortverhalen in de bundel waarin geen seks voorkomt, maar zelfs dan lopen de mannen er likkebaardend bij, terwijl de vrouwen heupwiegend en kortgerokt door het beeld lopen.

De Heij, die tegenwoordig veel meer schildert dan strips tekent, hanteert voor zijn verhalen een vaardige realistische stijl, die duidelijk de invloed van Moebius, Bilal en Manara heeft ondergaan. De achilleshiel van Afgezaagd is de raamvertelling. De Heij moet zich in onwaarschijnlijke bochten wringen om de heel diverse verhalen aan elkaar te hangen. In het begin zijn die geforceerde wendingen nog amusant, maar na de zoveelste postmoderne dialoog tussen auteur en personage en het zoveelste vergezochte terzijde kun je alleen maar besluiten dat het boek beter af was geweest zonder de raamvertelling. Veel verhalen blijven op zichzelf echter moeiteloos, ahum, overeind.

Gert Meesters