KNUPPELROCK – AC/DC steekt de vingers nog eens diep in het stopcontact, maar dat is nog geen reden om ‘Hard Rock Hallelujah’ te schreeuwen.

Black Ice

SonyBMG hard rock

Precies twee maanden geleden zaten wij in ons schrijfhonk tegen een zoveelste deadline aan te hinken toen wij op de radio Highway To Hell van AC/DC meenden te herkennen. Zoals het een mens van vlees en bloed en met een gezonde liefde voor rock-‘n-roll betaamt, gaven wij de volumeknop een flinke hengst om met de benen wijd en tot grote ergernis van onze buren het refrein mee te brullen. Toen wij daar jammerlijk in mislukten, dachten wij eerst nog dat Bon Scott zich van tekst had vergist – niet ongewoon voor iemand die van pure zattigheid in zijn eigen braaksel is gestikt. Tot het langzaam tot ons doordrong dat niet Bon Scott, maar diens vervanger Brian Johnson aan het woord was en op de radio niet Highway To Hell maar Rock ‘N Roll Train weerklonk, AC/DC’s kakelverse single.

De eerste die in ons bijzijn nog durft te ontkennen dat Australiës hardst rockende combo al drie decennia lang dezelfde wijsjes herkauwt, kan zich maar beter op een sardonische schaterlach voorbereiden. Voor ons ligt de nieuwe, vijftiende langspeler van AC/DC en die liegt er niet om. Van de titel – Black Ice – over de zwarte hoes met bijbehorende typografie tot de vijftien songs die erop figureren, slechts één conclusie dringt zich aan ons op zoals een tipsy Ignace Crombé aan een Miss Belgian Beauty-kandidate: been there, done that, bought the T-shirt. Met rockhymnes die naar roepnamen als Rock ‘N Roll Train, Rock ‘N Roll Dream, She Likes Rock ‘N Roll en Rocking All The Way luisteren, zijn zelfs de song-titels op Black Ice met haastwetenschappelijke precisie voorspelbaar.

En toch maken we bij het horen van een handvol songs op Black Ice maar wát graag abstractie van all of the above, want werken doet de formule van AC/DC nog steeds. Leen uw oor maar eens aan Smash ‘N Grab en u krijgt een driedubbele rechtse mét een als solo vermomde uppercut terug. Spoilin’ For A Fight is ook zo’n heerlijke lap pissed off-‘ n-roll, maar dan een met het soort monumentale riff dat en passant de lokale platentektoniek herschikt. In Big Jack lijkt de hysterische stem van Brian Johnson ons rechtstreeks vanuit de hel toe te waaien, alwaar Satans hoogsteigen drietand hem zo te horen midscheeps in het scrotum getroffen heeft. En de rücksichtslos over elkaar buitelende licks in She Likes Rock ‘N Roll beschikken dan weer over genoeg adrenaline om een demarrerend wieler-peloton te bevoorraden.

Waarom er dan twee schamele sterren in plaats van de volle vier boven deze recensie staan te fonkelen? Omdat een geslaagde grap kort en krachtig hoort te zijn en Black Ice met zijn 55 minuten véél te lang aansleept. Voor elk koppel potentiële rock-‘n-rollklassiekers staat er op AC/DC’s vijftiende plaat wel een saai rustpunt genre Rock ‘N Roll Dream, een van Born In The USA afgekeken onding als Anything Goes of een volstrekt overbodige powerballad-met-slidegitaar à la Stormy May Day.

Om kort te gaan: er zat een briljante EP in Black Ice.

DOWNLOAD

Rock ‘N Roll Train

Smash ‘N Grab

Spoilin’ For A Fight

Vincent Byloo