A SIMPLE PLAN ****

BILL PAXTON en BILLY BOB THORNTON in 'A SIMPLE PLAN'. De Amerikaanse droom in een sporttas.

Vrijdag 25/6, 23.20 – één. Sam Raimi met Bill Paxton, Bridget Fonda, Billy Bob Thornton. VS 1998.

Voor horrorduivel Sam Raimi aan de Spider-Man-franchise begon, toonde hij met A Simple Plan nog eens waarom hij vroeger in één adem met Joel en Ethan Coen genoemd werd. Raimi schreef mee aan The Hudsucker Proxy en de Coens penden het script van Raimi’s zwarte slapstickkomedie Crimewave (1985). De link hier is echter Fargo: de prenten hebben niet enkel het decor van het sneeuwlandschap in Minnesota gemeen, maar ook de noircool en grand guignol-invloeden, zij het dan wat meer ingehouden.

It’s the American Dream in a goddamn gym bag‘, klinkt het wanneer Hank (Bill Paxton), zijn licht demente broer Jacob (Billy Bob Thornton) en hun buddy Lou (Brent Briscoe) op nieuwjaarsavond 4.4 miljoen dollar cash vinden in een neergestort vliegtuig. In plaats van geluk en voorspoed wacht het drietal echter de ene anticlimax na de andere en krijgt het sneeuwcanvas discreet de contouren van een van Pollocks rode druipdoeken. ‘I wish somebody else had found that money’, merkt een van hen later zelfs op.

Scenarist Scott B. Smith drapeerde zijn gelijknamige suspenseroman tot een sterke variant op John Hustons klasssieker uit 1948 The Treasure of The Sierra Madre. Hebzucht, angst en wantrouwen zijn immers de voornaamste drijfveren van de personages, doodgewone lui wier morele kompas tilt slaat zodra ze in hun zucht naar geld de blunders beginnen op te stapelen. In de cast valt Bridget Fonda op als de wrede en sinistere zwangere vrouw van Bill Paxton, die hem tot andere plannen aanzet. Het zorgt ervoor dat hun leven een rotzooi wordt en iedereen elkaar gaat verscheuren. De opmerkelijkste vertolking komt echter van Billy Bob Thornton als de zwakbegaafde Jacob met dikke brilglazen en gele tanden. Zijn ongewone personage geeft aan deze donkere fabel ook een tragische dimensie in de weergave van een aangrijpende broederband.

De gedisciplineerde aanpak van regisseur Raimi verrast nog het meest. In tegenstelling tot zijn andere films beschouwt hij deze prent niet als een showcase voor zijn visuele kunstjes. Hij geeft zowaar een eerlijke pulpy ziel aan dit sombere moraliteitsverhaal, waarbij je – net als bij vrieskou – langzaam in de greep komt van het ongemak en de doorleefde personages.

Luc Joris

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content