A PERIOD OF JUVENILE PROSPERITY ****
Mike Brodie, Twin Palms, 104 blz., ? 68.
‘Ik heb meer dan 50.000 mijl afgelegd per trein en meer dan 7000 foto’s gemaakt’, schrijft Mike Brodie in het nawoord van A Period of Juvenile Prosperity, een fotoboek dat we nog het best kunnen omschrijven als een intense visuele mix tussen Jack Kerouacs On the Road en Mark Twains Adventures of Huckleberry Finn – twee Amerikaanse klassiekers, en ook A Period of Juvenile Prosperity is er een in wording.
Mike Brodie was zeventien, droeg een ziekenkasbrilletje en leefde in Pensacola, Florida met zijn moeder toen hij zowel zijn maagdelijkheid als zijn job als kruideniershulpje verloor, de middelbare school voorgoed vaarwel zei en op een vrachttrein sprong richting Jacksonville, gewapend met een Polaroidcamera die hij had gevonden op de achterbank van een vriendin, en mocht houden.
Brodie was gelijk gebeten. Van 2004 tot 2009 doorkruiste de tiener het Amerikaanse land, al liftend en weggedoken in de vrachtruimtes van treinen, samen met een hechte groep jongeren die net als hij het wilde avontuur en de ongebreidelde vrijheid opzochten en lak hadden aan de door de maatschappij aangeduide en platgetreden paden.
Tussen twee treinritten door plaatste Brodie zijn beelden op het internet onder de naam The Polaroid Kidd, waar ze al snel werden opgepikt vanwege hun rauwe en intieme eerlijkheid enerzijds en hun smerige schoonheid anderzijds. Het beeld dat Brodie, een ongeschoold en ruw natuurtalent, schetst van zijn spoorvrienden en de randfiguren die hij onderweg tegenkomt, is schaamteloos romantisch en ademt dezelfde kids are alright-sfeer uit als het vroegere werk van Ryan McGinley. De suicide rider die brutaal grijnzend zijn middenvinger laat zien, terwijl hij achter aan een wagon bengelt. De jonge vrouw met de naakte kleuter aan de borst. De punkbohemien met de bessen in de hand. Veel meer dan een razende roadtrip doorheen Amerika begin 21e eeuw biedt A Period of Juvenile Prosperity – dat al een tijdje uit is, maar mocht u zich afvragen wie die opgestoken middenvinger op de cover van de nieuwe Snoecks kiekte, bij deze – vooral een unieke blik op een coming of age, maar dan binnen een sterk tot de verbeelding sprekende subcultuur. De woelige overgang van adolescent naar volwassene, badend in gouden zonlicht en gebleekte kleuren.
‘Het werd tijd om volwassen te worden’, antwoordde Brodie op de vraag waarom hij de vrachttreinen ineens liet passeren. En terwijl de kunstwereld klaarstond om The Polaroid Kidd in de armen te sluiten, dacht hijzelf er geen seconde aan om een fotografiecarrière na te jagen, maar ging hij, gefascineerd door locomotieven, studeren voor mecanicien. Het typeert de schuchtere, ietwat naïeve en nog altijd maar zevenentwintigjarige Brodie. ‘Ik wil niet beroemd zijn’, besluit hij in de epiloog van het boek. ‘Maar ik hoop dat dit boek voor eeuwig herinnerd wordt.’ Komt goed.
STEFAN VANTHUYNE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
