Zoals de Kamasutra al wist te vertellen: het voorspel is het halve werk. Vijf Belgische bands over hun gloriemoment in het voorprogramma van een grote naam.

1 De Kommeniste/JoyDivision Zaal King Kong, Antwerpen (1980)

Zanger Mark Meulemans: ‘Antwerpen had een grote post-punkscene in die dagen, en we deden wel meer van die voorprogramma’s. Wire in Genk, The Cure in Herenthout – dat was toen heel normaal. Van Joy Division herinner ik me vooral hoe meelijwekkend Ian Curtis was. Hij had zelfs twee gasten nodig om hem aan zijn ellebogen naar het podium te leiden.’

2 Luna Twist/RoxyMusic Vorst Nationaal, Brussel (1981)

Zanger Dirk Blanchart: ‘We wisten dat 48 uur op voorhand. (Organisator) Paul Ambach pest me daar nu nog altijd mee: ‘We hebben jullie toch maar gehad voor tienduizend frank!’ Toen was het voor een Belgische groep uitzonderlijk om in Vorst op te treden. De dag daarna speelden we in een jeugdclub op vier bierbakken met wat planken erop.’ ( De Standaard, 2005)

3 TC Matic/Simple Minds Europese tournee (1986)

De tournee die het definitieve einde van Belgisch eerste supergroep inluidde. Toetsenist Serge Feys: ‘We kregen geen ondersteuning van de platenfirma. Het enige wat ze deden, was de gastenlijst vullen. In Zweden heb ik als tourmanager de gastenlijst verscheurd. Einde Simple Minds-verhaal. We hadden toen al drie jaar non-stop getoerd, in slechte omstandigheden. Het was genoeg geweest.’ ( Focus Knack, 2005)

4 Soulsister/Sting Europese tournee (1993)

Zanger Paul Michiels: ‘We tourden in Duitsland, Zwitserland en Frankrijk. Tijdens het laatste concert vroeg hij aan Jan en mij om de backing vocals te doen voor Every Breath You Take. Het was fantastisch. Sting is ook de zoon van een melkboer. En hij heeft, net als ik, veel kinderen. Hij zes, ik vijf.’ ( Het Belang Van Limburg, 1998)

5 MetalMolly/David Bowie Vredeburg, Utrecht (1995)

Zanger/gitarist Pascal Deweze: ‘We hadden onze kleine versterkers mee en twee planten om de scène wat op te fleuren. Toen ik vanachter in de zaal ging kijken, was het een belachelijk zicht. Dat enorme podium, die grote doeken van Bowie en dan in het midden ons minuscule materiaal. We waren precies Madurodam in New York.’ ( Knack, 1999)