Danny Boyle,met Cillian Murphy, Naomie Harris, Megan Burns, Brendan Gleeson, Christopher Eccleston

De dagen zijn inderdaad geteld, want nu de hype rond Boyles comeback tot hysterie is gemuteerd, kunnen de eerste slachtoffers van ontgoocheling vallen. Tenzij u zich natuurlijk zonder verwachtingen laat innemen door deze virale infectie van een film: een nauwelijks te bedaren adrenalinerush van paranoia en overleving die dankzij het met low definition besmette DV-beeld een gevoel van eenheid in stijl en inhoud opwekt. Als een overhoopgereden koerierfietser 28 dagen na een gezamenlijke fuck-up van biotechnologie en milieuactivisme in een Londens hospitaal bij bewustzijn komt, lijkt hij in een wel heel kwade droom beland. De stad is verlaten, alleen zijn vertwijfeld ‘hello?’ doorbreekt de stilte. In een tot hel omgevormde kerk komt echter plots een priester spastisch van achter een deur gestrompeld…

Spiedend met het oog van een home video camcorder in een uitstalraam of een bewakingscamera achter een afsluiting vat Boyle de Apocalyps tegelijk als realiteit en metafoor. De eindedertijdenvertelling, geschreven door (Boyle en) Alex Garland, verwijst volop naar de wereldwijde oorlogsinfectie aan het einde van het tweede millennium en het begin van het derde. Boyle koos verder onbekende hoofdacteurs voor een groepje overlevenden dat een tocht naar redding onderneemt, maar zelfs in een biowetenschappelijk armageddon van moordende mensmutanten stuit op de militaire waanzin van normale soortgenoten. De identificatie is compleet, vooral met Cillian Murphy als de verbijsterde Jim. Hij is een softie die in versneld tempo the survival of the fittest leert kennen en als moreel verfijnde grootstedeling een evolutionair hoogtepunt vindt in moordzucht. Leuk is anders, en hoewel de film eindigt in rust en optimisme, is dit doomsday cinema van de donkerste soort, zowel voor oog als oor. Flitsen van Grandaddy, Brian Eno en danceproducer Blue States wisselen af met religieuze gezangen en akelige stiltes, terwijl componist John Murphy rond het crescendo van de Canadese band Godspeed You! Black Emperor werkt. Speciaal voor Boyle, die de gewoonte heeft een song of een muziekstuk als houvast voor zijn films te gebruiken, schortte de groep zijn verbeten antikapitalistische afwijzing van corporate power op. De regisseur kreeg toestemming zijn favoriete GYBE-stuk in de film te plaatsen, maar op de soundtrack zult u het niet vinden. Als ironische allusie op de idee dat onze beschaving niet meer is dan één lange Apocalyps in naam van panisch gecontroleerd grootkapitaal kan dit tellen. A hell of a movie!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content