Brad Pitt redt de globe van rabiate zombies in het onderhoudende doemspektakel World War Z.
‘This is how the world ends. Not with a bang. But with a whimper’, profeteerde T.S. Eliot ooit, al vindt Brad Pitt, ster en producent van World War Z, een pandemische zombieplaag kennelijk een evenwaardig alternatief. In deze mix van sciencefiction, horror en apocalyptisch popcornspektakel, naar de cultroman van Max Brooks (zoon van Mel), dreigt de wereld namelijk onder de voet te worden gelopen door zombies die alvast een stuk kwieker blijken dan de wandelende ondoden uit George A. Romero’s Dead-catalogus.
Al van in de prima opening is het bingo. Voormalig VN-agent Gerry Lane (Pitt) zit met vrouw en dochters vast in de file in hartje Philadelphia. Het dringt al snel tot hem door dat er zich groter onheil ontvouwt dan pakweg een file op de ring rond Antwerpen. Vooraleer Gerry ’toch wéér geen zombies’ kan roepen, moet hij zich een weg maaien door een hondsdol geworden massa om na wat stunt-, vlieg- en mepwerk door een VN-helikopter te worden opgepikt en afgezet op een schip waar de niet-geïnfecteerden samentroepen in afwachting van een serum.
Uiteraard wordt Lane – het is tenslotte Brad Pitt en de film is nog maar twintig minuten bezig – er tot horreur van zijn kroost door de VN opuit gestuurd om te midden van de chaos patient zero te zoeken. Dat leidt hem eerst naar Thailand, daarna naar Israël en uiteindelijk naar Wales, kwestie van het geheel een geopolitieke feel te geven, duidelijk te maken dat er nergens aan de zich razendsnel verspreidende plaag te ontsnappen valt en de dik 200 miljoen dollar te legitimeren die in World War Z werden gepompt.
Toegegeven, het emotionele achtergrondverhaal is behoorlijk cliché en Brooks’ bijtende sociaalpolitieke satire wordt opgedist in homeopathische variant. Bovendien betoont de door Pitt ingehuurde Marc Forster – hij van onder meer Finding Neverland (2004), The Kite Runner (2007) en Quantum of Solace (2008) – zich ook nu niet ’s werelds meest begeesterende actieregisseur. Maar de set pieces en speciale effecten zijn spectaculair, de digitaal gepimpte zombies happen dat het een lieve lust is en Forster geeft je nooit het gevoel de controle te verliezen over zijn kinetische doemfestijn in 3D. Ondertussen toont Pitt, die de jongste jaren vooral in arthousemodus zat, nog eens het soort leading man te zijn dat erin slaagt een zeker sérieux te ver-lenen aan megalomane blockbusterfun, waardoor World War Z nog het best te omschrijven valt als Contagion meets 28 Days Later en gelukkig maar een klein beetje Armageddon.
Dat deze epische rampenfilm op voorhand op een epische ramp leek uit te draaien en er een volledig nieuwe slotact moest worden gedraaid, omdat de eerste niet aan de eisen van de studiobobo’s voldeed, is er nauwelijks aan te zien. Eindigde de oorspronkelijke versie naar verluidt op een veel cynischer en gewelddadiger climax, waarin Pitt in Rusland een leger vervoegt om de zombies in Spartaanse stijl te lijf te gaan, dan toont de ontknoping in de finale versie dat je met klinisch kille ziekenhuisgangen, enkele goed getimede huiveruithalen en een dreigende soundtrack (van Marco Beltrami) minstens evenveel suspense kunt creëren.
So this is how the world ends. Not with a bang. But with millions of raging zombies. And Brad Pitt as (extra)ordinary hero.
WORLD WAR Z ***
Marc Forster met Brad Pitt, Daniella Kertesz, Mireille Enos
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
