‘Literaire sensatie’ Ned Beauman verzuipt in de drugsthriller Glow in zijn eigen moeras van plotlijnen. Tel daarbij de overspannen stijl en het resultaat is een groteske flop en een lezerskater.

Het enige wat Raf eigenlijk wilde, was slaap. Hij heeft namelijk last van een afwijkend circadiaans bioritme, wat er in lekentaal op neerkomt dat zijn lichaam ervan overtuigd is dat een dag 25 uren telt. Gevolg: Raf slaapt weinig, en op de meest rare uren, een probleem dat hij probeert tegen te gaan met de bulkinname van drugs. Alles wat in pil- en poedervorm verkrijgbaar is, hapt hij binnen. Alleen heerst er in Londen een absolute drugsdroogte – de Nederlandse xtc-labs zijn opgerold, de Colombiaanse cokeschepen liggen aan de ketting. Extra downer: Rafs lief is ervandoor met een dj.

Maar dat zijn niet zijn grootste problemen. Londen is in de ban van ‘glow’, een onvindbare partydrug, en van witte bestelwagens die Bir-mese nachtwinkeleigenaars kidnappen. Ze worden ontvoerd en als slaven tewerkgesteld in namaakwerelden, gebouwd door Lacebark, een mijnbedrijf dat ooit in Birma de Concessie runde, maar zich nu tot een farmaceutisch bedrijf heeft omgevormd dat gebruikmaakt van ImPressure, een computernetwerk dat alle andere netwerken overheerst en zo een eigen virtuele wereld vormt, een bedreiging die wordt bekampt door Cherish (het nieuwe Amerikaanse liefje van Raf) en een oude Birmees in een rolstoel die – laat ons het kort houden – héél wat heeft meegemaakt, maar zich vanuit zijn geheime hoofdkwartier in Noodle City opmaakt voor de ultieme strijd met Lacebark.

Beetje veel? Jammer, want de vorige alinea bevat slechts een fractie van de plotlijnen waarmee Glow volgestouwd zit. Beauman heeft als een hyperkinetisch konijn op een kilo speed het halve internet uitgetikt; zijn thriller lijkt wel het werk van een manische complotgek die wekenlang obscure YouTube-filmpjes op repeat heeft bekeken. Nu kunnen we een pynchoneske metathriller wel smaken, maar Beauman weet absoluut geen maat te houden en ratelt alinea’s vol met achtervolgingen en ellenlange exposés die voor dialogen moeten doorgaan. Dat resulteert in gruwelijke zinnen als: ‘Ervan uitgaande dat hij niet zo verlegen was dat hij geen woord kon uitbrengen, is de beste verklaring die Raf kan verzinnen dat Cherish bang is dat Win juist zo gevaarlijk loslippig is dat ze niet wil dat hij zelfs maar een paar woorden met een buitenstaander wisselt, omdat er dan vertrouwelijke informatie uit hem zou kunnen lekken als het geel uit een gepocheerd ei.’

Twee opties dringen zich in zo’n geval op: of Beauman heeft zijn thriller op glow geschreven, of de bladzijden zijn in lsd gedrenkt en dienen verorberd te worden na lectuur. Misschien dat er zo gaandeweg orde uit de chaos ontstaat. Wij lazen digitaal, misschien kunt u de proef op de som nemen bij uw lokale boekendealer.

GLOW

Ned Beauman, Nieuw Amsterdam (oorspronkelijke titel: Glow), 288 blz., ? 19,95.

RODERIK SIX

CENTRALE ZINNEN

Dat is zo veel informatie ineens dat Raf spijt begint te krijgen dat hij Isaacs tentakeldieet niet ook is gaan volgen voor een hogere synapsdichtheid.