24,vanaf zondag 31/8 û 21.00 Kanaaltwee

‘The longest day of my life’, zo noemt geheim agent Jack Bauer zijn beproeving in ’24’. Voor de kijker zal hij echter voorbij vliegen.

Hoe schrijf je over een goede tv-serie? Je kunt proberen uit te leggen wat ze zo goed maakt of zeggen hoe je iedere week zit uit te kijken naar een nieuwe aflevering; maar van sommige programma’s lijkt het alsof je ze maar met één zin recht kunt doen: Ga heen en kijk.

24 is zo’n programma. Het verhaal en opzet van deze Amerikaanse actiereeks hebben we hier al eens uitgelegd: geheim agent Jack Bauer (Kiefer Sutherland) moet proberen een aanslag op de eerste zwarte presidentskandidaat te verhinderen, terwijl zijn privé-leven hem danig parten speelt. Iedere aflevering beslaat één uur (reclameblokken inbegrepen), samen vormen de 24 afleveringen één dag uit Bauers bestaan.

De real time-aanpak is natuurlijk een fijne vondst, en dat de klok af en toe in beeld meetikt, verhoogt de spanning aanzienlijk. Maar het laat de makers vooral toe om de mogelijkheden van televisie volledig uit te buiten. Visueel is de serie baanbrekend: via split screens wordt bijvoorbeeld geregeld getoond hoe het de verschillende personages op hetzelfde moment vergaat, en in bepaalde scènes gebeurt er in de achtergrond evenveel als op de voorgrond. Ook verhaaltechnisch gebruikt 24 alle trucjes: cliff- hangers, verrassende wendingen (één punch in the face per aflevering, zo wilden de makers, en dat gemiddelde halen ze moeiteloos), kijken naar 24 is als een rit in een roetsjbaan.

24 is géén perfecte televisie. Daarvoor zijn sommige verhaallijnen te weinig uitgewerkt en gaan andere nergens heen: er werd nog tijdens de opnames volop aan de serie geschreven en je voelt dat de scenaristen soms niet meer wisten wat ze met een bepaald personage of een bepaalde wending aan moesten. 24 is ook niet, zoals het reclamespotje van Kanaaltwee een beetje overmoedig toetert, ‘de best bekeken tv-serie uit de geschiedenis’. Integendeel, 24 haalde naar Amerikaanse maatstaven matige kijkcijfers, en er was lang sprake dat de reeks na één seizoen zou worden geschrapt. Dat is niet zo verwonderlijk. Ten eerste moet je als kijker er van bij het begin bij zijn. Als je de eerste afleveringen hebt gemist, kun je niet meer instappen. Ten tweede is 24 ook geen gemakkelijke televisie, het is geen pulpreeks die je bekijkt met het verstand op nul. 24 vraagt je volledige aandacht: je moet bereid zijn 24 weken lang (of toch 23 weken, want Kanaaltwee zendt op de eerste avond aflevering 1 en 2 na elkaar uit) het verhaal te volgen, je moet bereid zijn in de vier hoeken van je tv-scherm te kijken en je moet bereid zijn te aanvaarden dat een plot in één oogwenk 180 graden kan draaien.

24 is televisie die zijn kijkers serieus neemt, en dat is dezer dagen jammer genoeg heel speciaal. Dus: Ga heen en kijk.

door stefaan werbrouck