Naargelang de bron was ‘In The Summertime’ – de soundtrack bij de zomer van 1970 – een one hit wonder dan wel een one shit wonder, maar zelfs Jacques Dutronc en Shaggy konden Mungo Jerry niet van de vergetelheid redden.

Zomerhits voor dummies, les één: onderschat nimmer het belang van een juiste titelkeuze! Hoewel Sex met die blonde en Toeter op m’n waterscooter óók erg verdienstelijke pogingen zijn, maakt een zomerhit pas écht kans op slagen als-ie het woord ‘zomer’ in de titel heeft. The Lovin’ Spoonful bewees het in ’66 al met Summer In The City, Don Henley in ’84 met The Boys Of Summer, Elvis Costello in ’91 met The Other Side Of Summer en Magnus vier jaar geleden nog met Summer’s Here.

Maar hét schoolvoorbeeld van die stelregel is ontegensprekelijk In The Summertime, het vrolijke skifflenummer waarmee Mungo Jerry in 1970 zowel muzikaal als tekstueel appelleerde aan wat de makers van komkommervolle programma’s als Splash! en 1000 Zonnen en Garnalen wellicht het ‘zomergevoel’ zouden noemen. ‘In the summertime when the weather is hot / you can stretch right up and touch the sky’, klonk het twee maanden lang uit de radio op, alsook ‘When the weather’s fine / you got women, you got women on your mind’.

Voor de heren van Mungo Jerry leek het leven dan wel een lachertje, maar terwijl de halve wereld In The Summertime liep mee te fluiten, ergerde de andere helft zich blauw aan de oorlog in Vietnam, die in 1970 een triest hoogtepunt bereikte. Master of warRichard Nixon dreigde zowaar ook Cambodja binnen te vallen en begon al te kritische stemmen op bepaald doortastende wijze het zwijgen op te leggen. Letterlijk zelfs: tijdens een demonstratie aan de Kent State University in Ohio schoot de Nationale Garde vier studenten neer. Crosby, Stills, Nash & Young schreven er de protestsong Ohio over. In muziekland was de stemming anders ook niet opperbest. Jimi Hendrix en Janis Joplin gingen het hoekje om en in de plaats kwamen – horresco referens – Queen, ELO, Styx en Emerson, Lake & Palmer.

Ray Dorset, zanger van het nog maar net opgerichte Mungo Jerry, liet het allemaal niet aan zijn hart komen. Dankzij In The Summertime kon hij zijn arbeidersbaantje bij horlogeproducent Timex opzeggen, terwijl de 23 miljoen kopers van zijn single hem alvast van een aardig pensioen voorzagen. Maar de weg naar dat pensioen ging bepaald niet over rozen. Zijn muzikale trawanten probeerden al snel van hem af te geraken door hem te ontslaan en met ‘een betere zanger’ én met behoud van de groepsnaam verder te gaan. Dankzij de hulp van zijn manager en een legertje advocaten wist Dorset – tenslotte de songleverancier van de groep – zich ternauwernood de naam Mungo Jerry toe te eigenen.

Hij slaagde er in ’76 nog één keer in de hitlijsten te veroveren met Alright Alright Alright, nota bene een cover van Jacques Dutroncs Et Moi Et Moi Et Moi, maar sindsdien is Ray Dorset toegetreden tot het pantheon der vergane glories. Het zou tot 1995 duren eer de Brit zich nog eens in de volle aandacht van de muziekbizz mocht verheugen, toen reggaerapper Shaggy zijn slabakkende carrière een laatste keer trachtte vlot te trekken met een reprise van In The Summertime. Maar nu ook dié has-been veroordeeld lijkt tot de occasionele schnabbel in foute televisieprogramma’s, wenkt ook voor Dorsey de definitieve vergetelheid.

Super Sounds of the Summer! Twee maanden lang diept Focus Knack wekelijks een zomerhit op uit de annalen van de muziekgeschiedenis. Volgende week: de zomerhit van 1981, Bette Davis Eyesvan Kim Carnes.

Vincent Byloo