Huiveren met de wolven – De figuur van de wolfmens blijft een van de hardnekkigste mythes uit het horrorarsenaal. Drie incarnaties zijn nu ook op dvd gestanst.

1. (2 Discs Special Edition)

1941

Film: **

Extra’s: ***

Universal

2. (Blu-ray)

1981

Film: *

Extra’s: ***

Universal

3. (Blu-ray)

1994

Film: ***

Extra’s:

Sony

Films. De originele The Wolf Manuit 1941 – waarvan nu een meer dan behoorlijke remake in de bioscoop draait (zie filmbespreking pagina 30) – is zeker geen onsterfelijke klassieker. Nu is hij zelfs hooguit als camp te smaken. Vanaf de jaren 30 had Universal Pictures rond elke grote huivermythe een apart genre gecreëerd, maar tegen dat George Waggner deze prent inblikte, was de horror-cyclus al over zijn hoogtepunt heen.

Dat de oudere Dracula- en Frankensteinfilms superieur zijn, heeft zeker te maken met het feit dat er sterkere persoonlijkheden als Tod Browning en James Whale in de regiestoel zaten. Toch ligt het ook aan de weerwolfmythe zelf: het archetypische verhaal van een man die nadat hij door een wolf wordt gebeten in een weerwolf verandert die bij volle maan naar vers mensenvlees op jacht gaat, is altijd wat ridicuul geweest. Ook al omdat die extreme innerlijke tweestrijd tussen goed en kwaad veel geloofwaardiger kan worden gedramatiseerd via de Jekyll and Hyde-tegenstelling.

Wat de weerwolfverhalen voor filmmakers echter zo aantrekkelijk maakt, zijn de transformatiescènes. Geen wonder dus dat een heropleving van het subgenre meestal samenvalt met een flinke sprong vooruit in het make-updepartement. In den beginne was er Universals topgrimeur Jack Pierce. Nadat hij Boris Karloff een hoekige kop kneedde als het heuglijke monster van Frankenstein, stak hij in The Wolf Man hoofdrolspeler Lon Chaney Jr. in een betoverend kostuum van zijdezacht jakhaar. Daardoor hoort deze wolfmens meer thuis in een poëtisch horrorsprookje van Jean Cocteau dan in een Hollywoodse genreoefening.

Veertig jaar later is het huivergenre zelf radicaal getransformeerd en krijgen we in plaats van de kunst van de suggestie, de stunts van de expliciete fysieke gruwel. An American Werewolf in London mag dan nog een horror-komedie zijn, zo flauw als de studentikoze en pueriele humor van regisseur John Landis is, zo griezelig realistisch zijn de grensverleggende weerwolfeffecten van Rick Baker. Bakers werk is trouwens het enige wat nog overeind blijft in dit immens gedateerd eightiesfilmpje. Baker mocht zijn kunstjes nog eens overdoen in de beroemde videoclip Thriller van Michael Jackson en blijft tot vandaag de onklopbare weerwolfexpert. Ook voor de nieuwste incarnatie van de mythe is hij van de partij.

Hoewel Baker ook in Wolf de weerwolftransformaties voor zijn rekening nam , beperkt regisseur Mike Nichols de make-upeffecten tot het strikte minimum. En terecht: wie heeft er behoefte aan trucage als Jack Nicholson de wolf in zichzelf de vrije loop laat? Deze volwassen griezelromance krijgt eens geen 19e-eeuwse setting, maar is fors neergezet in een hedendaags New York. Daar gaat het er echter al even vraatzuchtig en beestig toe als in de spookach-tige Yorkshire Moors. Nicholson speelt een uitgever van ernstige literatuur die zijn baan bedreigd ziet als zijn bedrijfje opgekocht wordt door een minder cultureel bewust concern. Nadat hij op een verlaten weg in Vermont door een wolf gebeten wordt, ondergaat hij een erg stimulerende transformatie: zijn zintuigen worden scherper, zijn libido raakt weer geprikkeld en hij zou – letterlijk – het bloed van zijn tegenstanders kunnen drinken. De erudiete intellectueel laat niet langer met zich sollen. Hij veegt de vloer aan met de schijnheilige assistent (James Spader) die zowel zijn baan als zijn vrouw (Kate Nelligan) afsnoepte en begint een relatie met de rebelse dochter (Michelle Pfeiffer) van zijn baas (Christopher Plummer). Afwisselend een puntige satire over kantoorintriges, een fabel over de zoete wraak van een slapjanus, een moderne versie van De Schone en het Beest én een slimme update van een horrorarchetype, is dit een heuse evenwichtsoefening waaraan zowel Nichols als Nicholson een verbazende eenheid van toon geeft. Mede ook door de sensuele verpakking van twee Italiaanse stermedewerkers (de vorstelijke fotografie is van Giuseppe Rotunno; de smachtende score van Ennio Morricone) is Wolf een lust voor oog en oor.

Extra’s. Een kale editie voor Wolf, maar een vracht bonusmateriaal (commentaren van acteurs of experten; making of, docu’s) bij The Wolf Man en An American Werewolf in London.

TRAKTEERT OP FOCUS.BE

Win 5 Blu-rays van Wolf en 5 dvd’s van The Wolf Man.

Zie pagina 6.

Patrick Duynslaegher