Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band l 1967

Achtergrond

Sgt. Pepper’s vat niet alleen op onnavolgbare wijze de tijdsgeest, de plaat verraadt ook als geen andere de narcoticahuishouding van zijn makers. Na speed, marihuana en dope stortten The Beatles zich in 1966 op lsd. De hoeveelheden van dat hallucinogene goedje die op Sgt. Pepper’s hoorbaar worden verzet, doen vermoeden dat de boekhouder van de groep een interessante aftrekpost had gevonden in geestverruimende middelen.

In december ’66 namen The Beatles hun intrek in de stilaan tot een middelgrote apotheek uitgroeiende Abbey Road Studios. Eind april ’67, na een opnametrip van 700 uur, kwamen ze weer buiten met een dubbele single ( Strawberry Fields/Penny Lane) én de beste popplaat uit de muziekgeschiedenis.

Eenmaal aan de wereld geopenbaard – op 1 juli 1967 in Groot-Brittannië, een dag later in Amerika – luidde Sgt. Pepper’s de summer of love in. Bloemenkinderen aller landen luisterden verrukt naar de nauwelijks verholen drugsreferenties en seksuele innuendo; in Penny Lane had McCartney het – Ona-nie Ona-na nog aan toe! – over ‘finger pie’.

Citaat

Bob Dylan was not amused. ‘Ik hou er helemaal niet van’, zei de Neus over Sgt. Pepper’s. ‘Ik vind het een pompeuze plaat.’

Pers

De media konden hun lof anders niet op. The Times noemde de verschijning van Sgt. Pepper’s ‘het meest bepalende moment in de geschiedenis van de westerse beschaving’. Een andere recensent vond de elpee dan weer ‘datgene wat Europa sinds het congres van Wenen uit 1815 het dichtst bij eenwording heeft gebracht’. En nog een andere schreef: ‘Het is alsof Jezus in Jeruzalem arriveert. The Beatles zijn de goeroes, de sjamanen, de spirituele leidsmannen.’ Er viel in die dagen geen enkele slechte kritiek te noteren. Wél werden The Beatles ervan beschuldigd in Lucy in the Sky with Diamonds de letters lsd te hebben binnengesmokkeld. Hoewel Lennon en McCartney het gebruik van het goedje nooit hebben ontkend, zijn ze die bewering altijd fel blijven tegenspreken. Volgens hen was Lucy in the Sky with Diamonds gewoon de titel van een tekening die zoontje Julian Lennon voor zijn papa had gemaakt.

Anekdote

Het concept van de plaat – The Beatles brengen een zogenaamde liveplaat van de alter-egogroep Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band uit – zou een idee van Beatles- roadie Mal Evans zijn geweest. Evans werd in 1976 overigens neergekogeld toen hij zijn ex en haar vierjarig dochtertje gijzelde. Dat John Lennon tijdens zijn zogenaamde lost weekend met Lil Evans wel eens tot de hanky panky overging, zou volgens insiders zijn wanhoopsdaad verklaard hebben.

Hoes

De coverfoto van Sgt. Pepper’s moet zowat de bekendste hoes uit de popgeschiedenis zijn. De photoshoot vond plaats op 30 maart ’67. The Beatles mochten zelf kiezen wie hen – zij het in een bordkartonnen versie – zoal zou omringen op de hoes. Lennons verlanglijstje – Jezus, Gandhi en Hitler – werd te elfder ure afgevoerd omdat zijn uitspraak ‘ The Beatles are bigger than Jesus’ al zoveel kwaad bloed had gezet. De notoire mannenverslindster Mae West stribbelde dan weer een tijdlang tegen met het argument ‘Wat heb ik in godsnaam te zoeken in een lonely hearts club?’, maar ging alsnog door de knieën. Hebben het uiteindelijk ook gehaald: Bob Dylan, Lenny Bruce, William Burroughs, Karl Marx, Marlon Brando, Oscar Wilde, Johnny ‘Tarzan’ Weiss-muller en Albert Einstein. En nee, die groene stengels onderaan de foto zijn geen marihuanaplantjes.

Trivia

Amper twee dagen na de release van Sgt. Pepper’s speelde Jimi Hendrix tijdens een concert in Londen al een cover van het titelnummer. De plaat sloeg dus ook in het muzikantenwereldje in als een bom. Zelfs Marianne Faithfull, in die dagen het favoriete ‘snoepje’ van Mick Jagger, liet zich ontvallen dat The Beatles uiteindelijk toch vele keren beter waren dan The Stones.

Fragment

‘A splendid time is guaranteed for all!’

(V.B.)