Een andere kant van Cassavetes – Twee buitenbeentjes in John Cassavetes’ filmografie zijn op dvd de (her)ontdekking meer dan waard.

1. 1963 – 2. 1971

1. Film: ** – 2. Film: ***

1. Extra’s: – 2. Extra’s:

1. Lime-Lights Pictures – 2. Lumière

John Cassavetes, een New Yorker van Griekse afkomst, maakte in zijn sensationele debuut Shadows (1959) korte metten met de gepolijste verhaaltjes en gelikte techniek van de Hollywoodcinema. Gefilmd op 16mm met weinig licht, natuurlijk geluid en vol met semigeïmproviseerde scènes en chaotische emoties, introduceerde Shadows de ruwe visuele stijl die zijn handelsmerk zou worden. Voor Cassavetes met Faces (1968) die stijl voor het eerst zou toepassen op zijn favoriete onderwerp – de getormenteerde wereld van zuipende en ruziënde zelfdestructieve middle-class Amerikanen van middelbare leeftijd – maakte hij nog twee films binnen het Hollywoodsysteem: Too Late Blues (1962) en A Child is Waiting (1963).

A Child is Waiting was zeker geen prettige ervaring voor de jonge regisseur: hij kreeg het aan de stok met steracteur Burt Lancaster en werd door producer Stanley Kramer uiteindelijk ook uit de montagekamer gezet. Ook al is de afgewerkte film daardoor merkelijk sentimenteler dan Cassavetes voor ogen had, toch blijft hij een naar hollywoodiaanse maatstaven ongewoon taaie en complexe kijk op een conflict tussen twee opvoeders van mentaal gehandicapte kinderen. De directeur (Lancaster) van de inrichting gelooft in discipline en wil de kinderen in bescherming nemen tegen de buitenwereld. Lijnrecht daar-tegenover staat de beschermende aanpak van de nieuwe muzieklerares (Judy Garland). Zeer ongewoon voor dit soort casestudies is dat de twee tegenstrijdige visies eerlijk tegenover elkaar worden gezet zonder een zondebok aan te wijzen. Evenzeer opmerkelijk is dat Cassavetes de film in een echte inrichting opnam, het Pomona State Hospital in Californië, en in de bijrollen zwakbegaafde kinderen castte.

Hier al introduceert Cassavetes zijn vrouw Gena Rowlands, die met haar uitputtende emo-tionele vertolkingen zijn latere werk zou beheersen. Minnie and Moskowitz is een ideale showcase van hun beider talenten. Dit relatief lichtvoetig filmpje is Cassavetes’ versie van de Hollywoodblijspelen uit de jaren 30 en 40 over twee mensen die overduidelijk niet voor elkaar gemaakt zijn, maar in het happy end toch in elkaars armen vallen. In Cassavetes’ eigengereide update van het beproefde romantische concept gaat het om twee outsiders: de gedesillusioneerde Minnie (Rowlands), die gevangenzit in een uitzichtloze relatie met een getrouwde man (Cassavetes), en de oudere New Yorkse hippie Moskowitz (Seymour Cassel), die haar onhandig het hof maakt. In een aantal half burleske, half penibele scènes waarin verbaal weerwerk vaak in handtastelijkheden eindigt, weet hij toch haar hart te veroveren. Zoals alle films van Cassavetes moet ook Minnie and Moskowitz het meer hebben van bevoorrechte momenten dan van een samenhangende dramatische opbouw. Als die momenten echter zo prachtig zijn als de scène waarin Rowlands en Cassel op een nachtelijke parkeerplaats schoorvoetend een romantisch dansje ten beste geven, hoor je mij niet klagen.

Win 5 Cassavetespakketten ( A Child is Waiting; Minnie and Moskowitz). Zie pagina 6. Trakteert op KNACKFOCUS .BE

Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content