Mysterieuze Bermudadriehoek uitgangspunt expo Steve Schepens

Via de Bermudadriehoek en een stel octopussen stelt Schepens vragen over de mogelijkheid om nog te ‘verdwijnen’ in onze hedendaagse maatschappij.

Het zijn drukke tijden voor de Gentse, maar sinds enkele jaren in Berlijn wonende, kunstenaar Steve Schepens (°1979). Tijdens de eerste Antwerpse galerijavond van het seizoen opende zijn solotentoonstelling de deuren bij Galerie Van de Weghe. Het is meteen ook de eerste tentoonstelling op de nieuwe locatie van de galerij, die haar intrek nam in de vroegere ruimte van Koraalberg Gallery.

Centraal uitgangspunt van de expo ‘The Bermuda Triangle is a Fraud’ is de Bermudadriehoek. Op zoek naar het mysterie van die denkbeeldige driehoek tussen Miami, de Bermuda-eilanden en Puerto Rico, waarin volgens de legende zowel boten als vliegtuigen verdwenen zijn, vloog de kunstenaar tussen 2007 en 2009 vanuit de drie hoeken over het middelpunt.

“Op basis van die ervaring creëerde ik de sculptuur ‘The Bermuda Triangle is a Fraud’, want van de verdwijnreputatie van de driehoek heb ik niets ondervonden. Het grondplan van de sculptuur komt overeen met de Bermudadriehoek. Net zoals in die driehoek kan je ook in de sculptuur niet verdwijnen: de drie deuren blokkeren elkaar als je ze probeert te openen”, vertelt Steve Schepens.

Octopus bevredigt vrouw

Haar roestig uiterlijk doet uitschijnen dat de 1500 kilo zware sculptuur, die tijdens de meest recente editie van Art Brussels in het Egmontpark stond, al jaren onder water heeft gestaan. Rond de sculptuur werkte Schepens de hele expo bij Van de Weghe uit. Zo maakte de kunstenaar twee tekeningen waarin de sculptuur bevredigd wordt door twee octopussen.

Voor die beelden baseerde Schepens zich op de tekening ‘The Dream of the fisherman’s wife’ van de Japanse kunstenaar Hokusai. “De keuze voor de tekening is ingegeven door de octopussen en hun pogingen om te verdwijnen via het spuiten van inkt. In mijn tekeningen heb ik de vrouw vervangen door mijn sculptuur. Op die manier versmelt ik de Oosterse en Westerse beeldtalen”, stelt Schepens.

Daarnaast snelt een comicachtig figuurtje het tafereel, dat opgebouwd is uit potlood en – weliswaar Chinese – inkt, binnen. Het is een archetypisch beeld van de kunstenaar: een baret op het hoofd, een Frans brood onder de arm, een bundel penselen in de broekzak, een sigaret in de mond en een glas wijn in de hand.

Toenemende oppervlakkigheid

Daarnaast gebruikte Steve Schepens zijn sculptuur voor de performance ‘Nemo’. Daarin zie je hoe hij, net als de vissers, met een dode octopus tegen de roeste sculptuur slaat, wrijft en er over glijdt. Niet geschikt voor gevoelige kijkers dus. Afwisselend met ‘Nemo’ speelt de video ‘Chairs and Tables’, waarin het verdwijnen zich – via het filmen van water op een hete kookplaat – opnieuw centraal stelt.

Door de glazen deur van de galerijruimte te beplakken met blauwe folie doet Schepens niet alleen uitschijnen dat we ons – eenmaal binnen – onder water bevinden, maar ook dat we eventjes ‘verdwijnen’ uit de openbare, voor iedereen zichtbare ruimte. Die tegenstelling tussen zichtbaarheid en onzichtbaarheids stond ook in vroegere werken, zoals de gipsafdrukken van de lucht in een kartonnen doos, centraal.

Met zijn werk reflecteert Schepens zo over de huidige maatschappij, waarin sociale media ervoor zorgen dat we bijna niet meer kunnen verdwijnen. Daarnaast stelt Schepens vragen over de rol van kunst in onze steeds sneller draaiende wereld, die zorgt voor meer oppervlakkigheid en een verlies aan betekenis en diepgang.

Drukke toekomst

De komende maanden zal het werk van Steve Schepens vaak te zien zijn in ons land. Zo brengt hij in de nomadische Brusselse galerij Waxy Pith eind november een performance rond het zeer exclusieve horloge van zijn vader. “Dat horloge, dat gemaakt is om naar de maan te gaan, is het enige stuk dat ik nog heb van mijn vader die ik op jonge leeftijd verloor. Hij was kok, dus met mijn laatste kunstwerken refereer ik niet alleen naar mijn artistieke peetvaders, maar ook naar mijn natuurlijke vader”, vertelt Schepens.

Daarnaast heeft Stef Van Bellingen hem geselecteerd voor de groepstentoonstelling ‘Gegoten lood/revisited’, die vanaf 9 november in het Brusselse De Markten loopt. De expo omvat ook werk van onder meer Johan Grimonprez, Vadim Vosters en Artur Zmijewski, de Poolse kunstenaar die tijdens The Power of Fantasy in Bozar zijn naar de keel grijpende video ‘Tikkertje’ presenteerde en tot de 10 meest invloedrijke kunstenaars van het moment wordt gerekend.

Bovendien is Schepens volop bezig met de voorbereiding van een permanent kunstwerk voor de Mechelse openbare ruimte en schrijft hij samen met zijn vrouw Ekaterina Rietz-Rakul gidsen over de hedendaagse kunstgalerijen en de seksshops en etablissementen in Berlijn. Afgelopen zomer richtten ze samen in het Oekraïense Lviv ook het nomadische kunstencentrum ESc op. “We willen een viertal tentoonstellingen per jaar organiseren, telkens op een andere plaats in de stad. Want op vlak van hedendaagse kunst is het hier armoe troef. De steun van de Belgische consul hebben we alvast”, besluit Schepens.

Elien Haentjens