Het Cannes niet op

De regisseur van Distant en Climates weet als geen ander een ‘klimaat’ te scheppen en een afstandelijke toon te zetten. Zijn nieuwste opus is even somber als Dostojevski, even meedogend als Simenon en bezit gelukkig ook de nodige comédie humaine om de pijn en de wanhoop te verzachten. (In competitie – Grand Prix).

De meningen over de vijfde film in bijna veertig jaar van mythisch traagfilmer Terrence Malick (Badlands, Days of Heaven, The Thin Red Line, The New World) zijn bijzonder verdeeld. Voor mij is deze heroïsch ambitieuze film een zeldzaam bewijs dat bioscoopcinema nog altijd grenzen verlegt, stoute dromen verwezenlijkt en zowel fantasie als intellect van de toeschouwer kan prikkelen zoals weinig kunstvormen dat doen. (In competitie – Gouden Palm).

Dat de Dardennes altijd een beetje dezelfde film maken, is minder een verwijt dan een opluchting, zeker als de variatie die ze op hun vertrouwde ethische vertellingen spinnen zo subliem is als deze Le gamin au vélo. De urgentie, frisheid en ongedwongenheid van de zesde lange speelfilm waarmee de Waalse broers Cannes veroveren, heeft veel te maken met de protagonist, de twaalfjarige Thomas Doret. (In competitie – Grand Prix).

Na een paar bravere films keert Pedro Almodóvar terug naar zijn trashy roots uit zijn vrolijk provocerende Movida Madrilena-periode. La Piel que habito is zijn interpretatie van een groteske giallo over huidtransplantaties, geslachtsoperaties en andersoortige transgressies. Almodóvar berijdt zijn stokpaardjes: onstabiele seksuele identiteit, incestueuze passie en liefde die alleen in de misdaad een bevredigende climax vindt. Alleen doet hij dit met zoveel verve dat je je graag laat meevoeren door zijn geïnspireerde en subversieve gekte. (In competitie).

Van bij de ijselijke openingsscène was ik helemaal in de ban van deze opmerkelijk beheerste film over een bij uitstek sensationeel onderwerp. Je ziet een keurige, banale volwassen man zijn auto in de garage parkeren, zijn huis binnengaan, de luiken neerlaten, afdalen in de kelder en een geheime cel ontgrendelen. Waarop de camera op de verduisterde kamer inrijdt tot het beeld helemaal zwart wordt. (In competitie).

In een globaal teleurstellende Quinzaine was dit een van de toppers. Zeker in de afdelingen originaliteit, lef en inspiratie scoort Gust Van den Berghe hoog. De jonge Vlaamse cineast geeft een originele draai aan een literair model: hij draaide deze bewerking van Belgische Nobelprijswinnaar Maurice Maeterlincks bekendste toneelwerk L’Oiseau Bleu (1908) geheel op locatie bij een Tambermastam in het noordoosten van Togo warenhuis Harrods. (Quinzaine des Réalisateurs).

De titel is misleidend: verwacht geen exotische bergreis, maar een film die rustig is neergepoot in Guédiguians vertrouwde biotoop, de volkswijk L’Estaque in het noorden van Marseille. Zijn militante echtpaar (een vakbondsafgevaardigde op prepensioen en zijn vrouw, een thuisverzorgster) is misschien wel wat verburgerlijkt, maar heeft daarom nog niet zijn geloof in rechtvaardigheid en solidariteit ingeslikt. (Un Certain Regard).

Al die onnozele Vlaamse kunnen een puntje zuigen aan deze bikkelharde, maar ook zeer humane speelfilm over de vaak onthutsende ervaringen van de Brigade de Protection des Mineurs. De Franse actrice en regisseuse Maïwenn toont zich duidelijk beïnvloed door de hypernerveuze stijl van de trendsettende Amerikaanse politieseries met deze losjes geconstrueerde en superdynamische kroniek. (In competitie – Prijs van de jury).

Dit anekdotische fresco, geschilderd in de kleuren en badend in het licht van Manet, was misschien wel dé film ‘mal aimé’ van deze Canneseditie. In dit intrigerende sfeer- en tijdsbeeld van een fin de siècle-bordeel in Parijs, volgen we liefde, werk en leed van een dozijn meisjes van plezier. Zo krijgen we een gedetailleerd, haast documentair beeld van het reilen en zeilen in zo’n maison close. (In competitie).

Bijzonder meeslepend, visueel verrukkelijk martialartsepos met enkele actietaferelen die magistraal zijn qua concept, choreografie, regie en montage. Zou verplichte kost moeten zijn voor de vetbetaalde knoeiers van de huidige Hollywoodse actiecinema. Die kunnen daar maar op één passende manier op reageren: hun camera meteen aan de wilgen hangen. (Buiten competitie).