Dimitri Verhulsts libretto swingt de pan uit. Door de drive waarmee de woorden en zinnen elkaar opvolgen, door de sappige woordkeuze én door het bitterzoete thema – een strandvakantie op een plek waar lijken van vluchtelingen aanspoelen. Regisseur Kris Verdonck gooit daar een visueel vermakelijke regie tegenaan. Componist Vasco Mendonça gooit niet, hij schikt alles in een (te) keurige compositie.
The Play = Bosch Beach
Gezelschap = LOD
In een zin = Bosch Beach is even gespleten als de houding tegenover vluchtelingen dat is.
Hoogtepunt = De vrouw die te midden de bodybags, de zilveren personeelsleden en haar twee vakantieliefdes het luilekkere leven bezingt na een jaar vol hard labeur op kantoor. Of ook: terwijl de zilverkleurige parasol beweegt door de onstuimige vrijpartij die hij verbergt, zie je de grijze bodybags ‘aanspoelen’. Telkens momenten waarop de visueel en verbaal knap gecomponeerde kolder transformeert tot ongemakkelijk scherpe maatschappijkritiek.
Quote =
‘Hoe kunnen wij
volharden in de vrolijkheid
terwijl de miserie aanmeert
op dit strand?
Het water werd een spiegel
waarin het geweten zich niet wast.
Deze mensen, deze wensers
van het minimum
hertekenen deze kuststrook
tot de kantlijn van een krant.
Zij ontbinden mij aan flarden
en ik vlucht voor hun vluchten
eenvoudig in mijn glas.
Hun requiem, mijn salsa.’
Meer info: www.lod.be
‘Ik laat mij even likken door de leegte: volgens mij een arbeidsrecht’, aldus de vrouw die zich tussen twee mannelijke strandgangers en enkele bodybags neervlijt. Dat was de eerste lekkere zin met de juiste dosis Verhulstvirtuositeit en kritiek die we meteen wilden opschrijven. En het bleef niet bij die ene zin. Jheronimusch Bosch’ beelden – die aan de basis liggen van deze creatie – zetten de sluizen van Verhulsts verbeelding onmiskenbaar open. Verhulst pende een pittig libretto neer over een zonnig strand waar vakantiegangers de stress uitzweten terwijl dode vluchtelingen aanspoelen… De Engelse versie van het libretto die simultaan geprojecteerd wordt (want de zangers zingen de Engelse versie) hinkelt povertjes achter Verhulsts verbaal geweld aan.
De regie en de vertolking van de zangers zit wél op dezelfde golflengte als Verhulst. Kris Verdonck – beeldend kunstenaar en theatermaker met een meer dan prettig gestoorde verbeelding – trekt evengoed alle registers open en flirt met zwarte humor. Hij ontwierp een nachtzwart decor bestaande uit een zwarte kiosk / drankbar, enkele zwarte strandstoelen (met zilveren kussentjes), een zwarte reddersstoel én drie bijzonder vreemde kornuiten – duidelijk nagezanten van Bosch’ creaturen – die het midden houden tussen een driekoppig zilveren paard, een zilveren babydinosaurus en visachtige-met-beentjes. Dat personeel heeft als enige taak het strand zwabberen met zilveren zwabbers, de klanten bedienen en aangespoelde lijkzakken opruimen. (Verdonck vond trouwens een indrukwekkende manier om die bodybags op de scène te laten ‘aanspoelen’…)
In dat decor verwelkomt Verdonck contratenor Rodrigo Ferreira, bariton Damien Pass en sopraan Marion Tassou, elk in naaktpak. De drie zangers zingen met bijzonder veel gevoel – vooral Tassou legt veel expressie in haar volle, warme stem – én worden ook perfect uit het overactinghoekje gehouden. Verdonck debuteert hier als een bekwaam en speels operaregisseur.
Componist Vasco Mendonça legt Verdonck en Verhulst geen duimbreed in de weg maar zit evenmin op dezelfde golflengte. Hij zorgt voor een frivool riedeltje als de dame het strand betreedt, voor donkere, doffe tonen als er weer een lijkzak ‘aanspoelt’ of als de drie personages – klaar met zuipen en feesten – voor het eerst beseffen door welke ellende ze omringd zijn. Hij vult het libretto en de beelden aan met te veilige, haast voorspelbare meodieën en haalt zo de angel uit het stuk.
Verhulsts woorden grijnzen en grienen tegelijkertijd. Dat doen ook Verdoncks beelden, grappig ogend maar zo zwart als de nacht en de zee waarin vluchtelingen verdrinken. Maar Mendonça verzacht. Je kan de angel zien en horen maar je hoeft hem niet te voelen, je kan hem gewoon laten wegdrijven met de muziek. Bosch Beach is even gespleten als de houding tegenover vluchtelingen dat is. Intrigerend maar daardoor niet meer dan dat.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
BOSCH BEACH TEASER from LOD music theatre on Vimeo.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier