13 tips voor het Brusselse animatiefestival Anima (volgens Belgische animatoren)

Wat u niet mag missen op de jaarlijkse Brusselse hoogmis van de animatiefilm, volgens Belgische animatoren.

De Swaef: Ga zeker naar Fleevan de Deense maker Jonas Poher Rasmussen kijken. De animatiefilm sleepte onlangs drie Oscarnominaties in de wacht in drie categorieën – documentaire, animatie én internationaal. Een unicum in de animatiewereld. Ik heb de film kunnen bekijken als jurylid van de Oscar Academy, en kan je dus verzekeren dat de lof terecht is. Flee is een ongelooflijk belangrijke, ontroerende en intieme film die je meeneemt in de wereld van Amir, een homoseksuele man die als kind van Afghanistan naar Denemarken vluchtte. Je kunt de film vergelijken met Persepolis, maar dan met een eigen ritme en een unieke cinematografie. De animatie zorgt ervoor dat de identiteit van Amir vaag blijft, maar toen ik de film zag, moest ik meteen denken aan alle vluchtelingen die op dit moment in hetzelfde schuitje zitten. Een andere titel waar ik enthousiast over ben, is Le sommet des dieux van Patrick Imbert, die gebaseerd is op een manga van Jirô Taniguchi en Baku Yumemakura en deel uitmaakte van de officiële selectie van Cannes.

Ik heb de film nog niet gezien, maar hij ziet er erg cinematografisch uit. De vorm en inhoud lijken elkaar perfect aan te vullen, zonder dat het ene het andere overheerst. Al zijn de klimscènes in het Himalayagebergte naar verluidt erg indrukwekkend. Ook de stop-motionkortfilm The Shaman’s Apprentice voert je mee naar een andere wereld: de Inuitgemeenschap van het eiland Baffin in Canada, waar regisseur Zacharias Kunuk deel van uitmaakt.

De Poortere: Ik ben een grote fan van de Animeernacht, een compilatie van trashy kortfilms vol foute humor. Maar ik houd ook van de compilatienamiddagen, en dan vooral de steeds verrassende kortfilmcompetitie, die zowel Belgisch als internationaal talent vertoont onder de noemer Best of Shorts en Dit is Belgisch. Meestal herken ik weinig makers, maar dit keer zitten er enkele namen bij naar wie ik benieuwd ben, zoals Remco Polman, een Nederlandse tekenaar die zich in de alternatieve stripwereld situeert. Een intrigerend figuur die altijd met een cowboyhoed rondloopt en blijkbaar ook animatiefilms maakt. Zijn Camouflage ziet er nogal dystopisch uit. De film heeft een rare sfeer, en raar is altijd tof. (lacht)

Lijkt ook bijzonder: de Braziliaanse stop-motionfilm Bob Spit: We Do Not Like People. Een titel die ik zou interpreteren als: ‘Bob vindt het allemaal niet zo leuk.’ (lacht) De film draait rond een punkpersonage uit een al dan niet verzonnen strip, dat met zijn maker in contact komt en hem wil vermoorden.

In de categorie langspeelfilms voor kinderen, kijk ik uit naar Where is Anne Frank van Ari Folman, de Israëli die succes oogstte met Waltz with Bashir. Omdat ik geïnteresseerd ben in de Tweede Wereldoorlog, maar ook omdat mijn goede vriend Stijn Felix heeft meegewerkt aan het character design. De film situeert zich tussen heden en verleden en vertelt het verhaal van Anne Franks denkbeeldige vriendin Kitty, die tot leven komt in het Amsterdam van nu en in dialoog treedt met Anne. Ik zou hem graag met mijn kinderen zien.

De Beule:Ik vind de selectie Belgische kortfilms en de Animeernacht altijd tof. Je krijgt er een mooie mix van gevestigde waarden en nieuwkomers te zien. Er zit weleens ongelooflijke brol tussen, maar soms ontdek je geweldige parels. Naast de kortfilmsectie Dit is Belgisch 1, ga ik zeker ook naar de studentenfilms kijken. Nu ik een oude zak begin te worden, is het fijn om de talenten van de nieuwe generatie te spotten. (lacht) Bij de langspeelfilms springt de Belgische coproductie The Island van Anca Damian erboven uit. De film trekt je mee in een fantasiewereld en lijkt technisch heel sterk geanimeerd. Dat is meteen ook de reden waarom ik zelf animatie maak: je kan er dingen mee tonen die je live onmogelijk kunt uitbeelden.

Als tegenwicht voor die lichte kitsch heb je My Sunny Maad, over een vrouw die verliefd wordt op een Afghaan, trouwt, gaat samenwonen en in het repressieve regime van Kaboel terechtkomt.

Wie houdt van biografische films, kan terecht bij Charlotte, over een Joods-Duitse schilderes uit de jaren veertig en met Keira Knightley als stemacteur. Ook de trailer van de Japanse animatiefilm Belle, over een meisje dat plots een celebrity wordt, valt op. Alleen al om te zien hoe hard er is afgekeken van Disneys Belle en het beest uit 1991, zou ik gaan kijken. De film lijkt me bijna beeld voor beeld gekopieerd. Wat niet eens zo erg is: ooit heeft Japan Disney beschuldigd The Lion King te hebben geplagieerd, en nu pikken de Japanners eens een Disney. (lacht)

Tesseur: Ik heb met Steven De Beul, mijn compagnon bij Beast Animation, een selectie gemaakt die gelinkt is aan stopmotion, onze voornaamste bezigheid als animatoren. De eerste film die wij uit het programma vissen is Les grandes vacances, een Franse kortfilm die wij gecoproduceerd en geanimeerd hebben en de nieuwste uit de Panique au village-reeks. Voor de Vlaamse versie deed Jan Eelen de stemregie, met onder meer Tom Van Dyck, Bruno Vanden Broecke, Jelle De Beule en Frank Focketijn in de hoofdrollen. De film was erg leuk om te maken, en heel grappig om naar te kijken. Hij zit in een screening met drie kortfilms van bevriende Vlaamse animatieregisseurs: Andersland (Bert Lesaffer & An Vrombaut), Bobonnekoekjes (Frits Standaert) en Luce en de rots (Britt Raes).

We kijken ook uit naar Watch & Dance, een selectie reclamespots en videoclips. Die sectie is op de meeste filmfestivals een buitenbeentje, maar staat steeds garant voor een verrassende, inspirerende en verfrissende belevenis.

Keppens: Ik kijk uit naar Bestia van de Chileense maker Hugo Covarrubias. Ik heb die film, die genomineerd is voor een Oscar voor beste animatiekortfilm, gezien op het Franse animatiefestival Annecy. Bestia is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een vrouw die tijdens het dictatoriaal regime in Chili mensen folterde met haar hond. Een bijzondere film die wegblijft van al te gemakkelijk spektakel en is gemaakt met poppen van textiel met porseleinen kopjes. De techniek ondersteunt het verhaal, wat altijd een meerwaarde is bij animatie.

Evenwel in de categorie Real Stories, het kortfilmprogramma voor volwassenen, zit Girls Talk about Football van Paolo Sorrentino. De gerenommeerde Italiaanse regisseur van La grande bellezza en The Hand of God volgt er internationale sterspeelsters in het vrouwenvoetbal die vertellen hoe zij carrière probeerden te maken. Ik ben erg benieuwd naar wat Sorrentino met animatie doet.