Youth (Paolo Sorrentino): Luxeoord waarin het twee uur prettig toeven is

© gf

In zijn zesde competitiefilm in Cannes zoomt Sorrentino in op twee oude vrienden (Michael Caine en Harvey Keitel) die in een luxeresort van een rustgevende vakantie genieten en terugblikken op hun leven. Net als in La Grande Bellezza heeft ook Youth iets van een audiovisueel vreugdevuur der ijdelheden.

Paolo Sorrentino heeft altijd al bewust de scheidslijn tussen het grandioze en het groteske, tussen kunst en kitsch en tussen Confucius en Bond Zonder Naam opgezocht, wat fascinerende evenwichtsoefeningen als Il Divo en La Grande Bellezza opleverde. En een enkele misslag als This Must be the Place.

In zijn zesde competitiefilm in Cannes is dat niet anders maar ook nu weet hij, toch in verreweg de meeste scènes, op een elegante manier op het koord tussen het barokke en het banale te dansen. Decadente plaats van afspraak is deze keer een luxe-resort in de Zwitserse Alpen waar twee beste vrienden niet alleen hun leven bespreken, beklagen en bespotten, maar ook dat van hun kinderen, hun entourage en de andere hotelgasten.

De één is een gepensioneerde componist (Michael Caine) die weigert voor de laatste keer het dirigeerstokje op te nemen, ook al smeekt The Queen hem daarom. De ander is een oude filmmaker (Harvey Keitel) die hoopt alsnog zijn opus magnum af te leveren, ook al liggen zijn artistieke hoogdagen al een poosje achter hem.

Zoals steeds maakt Sorrentino er een somptueus beeldenballet van en laat hij zijn camera gracieus en op dwingende muziek door hotelgangen, over zwembaden, alpenweides, lusttuinen en jonge en niet meer zo jonge lichamen glijden.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Net als in La Grande Bellezza heeft ook Youth aldus iets van een audiovisueel vreugdevuur der ijdelheden en van een twee uur durende, met bombast flirtende parfumreclame tegelijk, maar Caine en Keitel etaleren de vorm van jeunes premiers als de Waldorf en Statler van dienst, de toon is veel vaker geestig en gevat dan protserig en pompeus en ook nu weet Sorrentino zijn hypergestileerde zedenkomedie een melancholische ziel in te blazen. Een luxeoord waarin het twee uur prettig toeven is.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content