Wij waren aanwezig op een cinemavoorstelling van ‘The Room’, de beste slechte film ooit

Tommy Wiseau in The Room
Tobias Cobbaert

Cinema Lumière in Brugge wordt 25 jaar oud en organiseert ter gelegenheid een hoop speciale filmvoorstelling. Naast de betere film stond ook cultfilm The Room op het programma, een prent die zo legendarisch slecht is dat er een handleiding werd opgesteld om aan te duiden wanneer het publiek wat naar het scherm mag roepen.

Mocht de titel u helemaal niets zeggen: The Room is een film uit 2003 van Tommy Wiseau en staat bij filmfans wereldwijd bekend als een ironisch meesterwerk. Alles in de film loopt mank, van het stuntelige acteerwerk over het absurde script tot Wiseau zelf, die de film niet alleen schreef en regisseerde, maar ook de hoofdrol speelt. Dat doet hij misschien nog het belabberdst van allemaal: we zouden het u niet kwalijk nemen als u dacht dat de langharige verschijning permanent dronken op set stond.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Op voorhand waren we een beetje bang dat er niet genoeg volk zou afkomen. Het is altijd een beetje gokken of er wel animo is voor een laatavondvertoning van een cultfilm die bijna twintig jaar oud is, en Brugge is nu niet bepaald een metropool waar volle zalen een zekerheid zijn. Met slechts vijf man naar het scherm roepen was eerder gênant geweest.

Bij aankomst konden we echter al snel opgelucht ademhalen. Om Cinema Lumière binnen te kunnen, moet je een klein tunneltje door en daar werden we verwelkomd door groepen jongeren die al op de grond Cara Pils zaten te nuttigen. Het was duidelijk dat er wel degelijkenthousiastelingen zich aan het voorbereiden waren om het meesterwerk van regisseur/scenarist/hoofdrolspeler/producer Tommy Wiseau op het grote scherm te beleven.

In ruil voor je cinematicket kreeg elke bezoeker een tote bag toegestopt, waar onder andere de kijkersgids in te vinden was met daarop de regels wat er wanneer naar het scherm geroepen moest worden. Wij waren er alvast helemaal klaar voor, en we kozen een strategisch plekje uit op de laatste rij (daarover later meer).

Doorgaans is het storend wanneer er geroezemoes weerklinkt in de cinemazaal, maar tijdens The Room voegt het net toe aan de ervaring wanneer heel de zaal opgaat in de film en elke iconische oneliner meeschreeuwt. De film werd nochtans zonder ondertitels vertoond, en wie The Room al gezien heeft weet dat het een uitdaging kan zijn om de constant mompelende Tommy Wiseau te begrijpen. Gelukkig leek het publiek de film al vanbuiten te kennen.

Gecoördineerde pret

De instructie met het meeste impact op de kijkervaring, was dat men alle personages vriendelijk moest teruggroeten wanneer die de set opkwamen. In The Room kan er namelijk geen enkel personage zijn entree maken zonder ‘oh hi’ te zeggen. Het resultaat is eerder bevreemdend dan joviaal, en net daarom is het zo’n legendarisch feit onder Room-kenners. Hi Johnny, Bye Denny, Hi Lisa,… Nog nooit voelden fictieve personages zich zo welkom in een filmzaal.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

The Room wil je er ook echt cónstant aan herinneren dat het verhaal zich wel degelijk in San Francisco afspeelt. Te pas en te onpas worden er sfeerbeelden uit de Amerikaanse stad getoond. Uiteraard kiest Wiseau er vooral voor om de Golden Gate Bridge te tonen. Meermaals glijdt de camera over het Californische herkenningspunt, en onder fans is het een traditie om bij die shots enthousiast ‘Go! Go! Go! Go!‘ te roepen. Er klinkt teleurstelling door de zaal wanneer het shot afgesneden wordt voordat de andere kant van de brug bereikt is, het gejoel en applaus zijn net zo oprecht wanneer de eindmeet wel gehaald wordt.

De lepels die we kregen om naar het scherm te gooien
De lepels die we kregen om naar het scherm te gooien© GF

Elke Room-veteraan keek echter het meest uit naar de lepels. Naast de kijkersgids zaten er in onze tote bags ook een handvol houten lepels verstopt. Een van de meest onverklaarbare details in de film is namelijk dat er overal fotokaders in het decor staan die niet gevuld zijn met familiekiekjes, maar met foto’s van allerhande lepels. De traditie wil dat er ‘SPOON’ geroepen wordt telkens wanneer er zo’n foto in beeld komt, en dat er dan lepels naar het scherm gesmeten worden. Vandaar dat we achteraan in de zaal gingen zitten: wie op de voorste rijen zit wordt zelf onder bestek bedolven.

Spontane walging

Hoe leuk al deze ingestudeerde interacties ook zijn, het leukste aan een groepsbeleving van The Room is de spontane pret die het publiek beleeft. Iedereen lacht zich oprecht een deuk met de hilarisch slechte delivery van de bizarre dialogen, en met de absurde structuur van het script. Wanneer er bijvoorbeeld een personage aankondigt dat ze borstkanker heeft, weerklinkt er luid gelach uit de zaal omdat iedereen al weet dat dit compleet irrelevant is voor het script en nooit meer opnieuw vermeld zal worden.

Even oprecht als het enthousiasme over iconische uitspraken als ‘You are tearing me apart, Lisa!’ en ‘Anyway, how’s your sex life?’ is de hoorbare walging tijdens de groteske seksscènes. Dat heeft niets met preutsheid te maken, die scènes zijn gewoon wansmakelijkheden die je moet zien om ze te geloven. Over een ultramelige soundtrack zien we vooral de ontblote derrière van Tommy Wiseau op en neer gaan op de navel van zijn tegenspeelster.

Achttien jaar na zijn release spreekt The Room duidelijk steeds tot de verbeelding. Het prachtige aan de film is dat alles duidelijk met de beste bedoelingen gemaakt is, maar door pure onkunde uiteen spat. Ondergetekende had de film al meermaals gekeken met vrienden, telkens met een hilarische avond tot gevolg. Het was echter een nieuwe, magische ervaring om de film te beleven in een cinemazaal die goed gevuld was met mensen die in on the joke waren.

De ravage in de cinemazaal toen de vertoning afgelopen was
De ravage in de cinemazaal toen de vertoning afgelopen was© GF

Partner Content