Vier remakes waarvan de regisseur het origineel niet heeft gezien

Keanu Reeves en Patrick Swayze in de originele 'Point Break'. © /
Geert Zagers
Geert Zagers Journalist bij Knack Focus

Woensdag komt Point Break in de zalen, veruit de overbodigste remake van het jaar – zo dadelijk weet u ook waarom. Vier remakes waarvan de regisseur vermoedelijk het origineel niet heeft gezien.

POINT BREAK: ZONDER SURFPLANKEN

U hoort ons niet beweren dat elke remake een shot-voor-shotreproductie moet zijn van het origineel. Niemand had iets aan Gus Van Sants Psycho (1998). Maar als u een film herneemt over Patrick Swayze die zijn surflevensstijl bekostigt door bankovervallen te plegen, gemaskerd als een dode president, zou u denken dat er iets van de kernelementen ‘Patrick Swayze’, ‘surf’ en ‘maskers van dode presidenten’ bewaard wordt.

Wel, niet dus.

Dat Patrick Swayze er in de remake niet bij zou zijn, lag in de lijn der verwachtingen. Geen maskers van dode presidenten: dat was al iets spijtiger. Maar als je dan ook nog eens de surf uit Point Break (1991) haalt, dan bereik je ons – hier komt ie! – breekpunt. Pun intended.

Of zouden we zeggen: Punt intended?

Point intended?

Pointe intended?

Gewoon níét doen, zegt u? Check!

Vier remakes waarvan de regisseur het origineel niet heeft gezien
© /

Ter zake: in de remake van Point Break zijn Bodhi en Utah geen surfers meer, maar extreme sporters. Wat niet betekent dat er totaal niet gesurft wordt, alleen niet zo veel als er geparaglided, gedirtbiket, gesnowboard en – dit wordt opzoekwerk voor de eindredactie – ge-wingsuitflied wordt. Slaat op niks. Ga dan Dirty Dancing remaken in een aerobicsmilieu. Daarbij: als je ‘surfen’ niet als een cruciaal element van Point Break beschouwt, is Kathryn Bigelows film de voorbije jaren al eens geremaket. Een keer of zeven zelfs. Twee johnny’s, verenigd in hun liefde voor kicks. Eentje is een undercoveragent. De andere is een crimineel. Een vriendschap ontstaat, maar de plicht vereist dat de agent de crimineel verraadt. Zal hij dat doen? Om het antwoord te kennen, kunt u Point Break bekijken.

Of The Fast and the Furious.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

THE WICKER MAN: MÉT NICOLAS CAGE

Er zijn remakes die slecht zijn, er zijn remakes die beschamend slecht zijn en er zijn remakes die zo beschamend slecht zijn dat de regisseur van het origineel publiekelijk eist dat zijn naam van alle promomateriaal verwijderd wordt. De versie uit 2006 van The Wicker Man behoort, zoals onze opbouw al deed vermoeden, tot de derde categorie.

Sowieso was het al vreemd dat Hollywood zich aan een remake van Robin Hardy’s cultfilm uit 1973 had gewaagd. In de originele The Wicker Man ging een streng christelijke agent op zoek naar een verdwenen meisje in een gesloten heidense gemeenschap met een hang naar mensenoffers – een kruising van True Detective en Top of the Lake, zo u wil. Maar vooral: een suspensefilm die het van zijn seksuele en religieuze sfeer moest hebben. En laat dat net twee onderwerpen zijn waar Hollywood sinds de eeuwwisseling niet geweldig tuk op is. Wég sfeer dus.

Vier remakes waarvan de regisseur het origineel niet heeft gezien
© /

Krijgt u wel te zien in de remake: Nicolas Cage. Meer bepaald: Nicolas Cage in maniakmodus. De term ‘overacting’ slaagt er niet in om afdoende te beschrijven hoe Cage zich een weg doorheen de film krijst, rent, stampt, springt, scheldt en mept. Op een bepaald moment slaat hij in een berenpak een vrouw neer zonder uitleg: wel, dat is de derde vreemdste scène van de film. Serieus: The Wicker Man was zo bizar dat de term ‘niet-intentionele komedie’ ervoor bedacht werd en de film enkel nog verder leeft in YouTube-compilaties van de lachwekkendste Nicolas Cage-scènes. ‘Not the bees! NOT THE BEES! AAAAAARGL!’: het duurde de volle twee jaar voor het internet iets anders vond om mee te lachen.

Dat was in 2008 overigens.

Het jaar waarin The Happening met Mark Wahlberg uitkwam.

THE KARATE KID: ZONDER KARATE

Vaderschap draait rond harde keuzes maken. Keuzes als: ‘Moet ik altijd consequent zijn of moet ik mijn kind inconsequenties leren aanvaarden?’ ‘Probeer ik hem te beschermen of laat ik hem zijn eigen weg zoeken?’ En, in heel specifieke gevallen: ‘Laat ik de nostalgie van iedereen die in de jaren tachtig jong was intact of wil ik dat mijn zoon de populairste jongen van het zesde leerjaar wordt?’

Will Smith koos voor het laatste.

Vier remakes waarvan de regisseur het origineel niet heeft gezien
© /

In een poging om de filmcarrière van zijn zoon Jaden te lanceren, producete Smith in 2010 The Karate Kid, een remake van het origineel uit 1984. Het werd een kaakslag in het gezicht van iedereen die als tienjarige, een witte haarband om het hoofd, in zijn achtertuin de kraanvogel had geprobeerd. Niet omdat de nieuwe Mister Miyagi gespeeld wordt door Jackie Chan. Niet omdat de nieuwe Daniel-san elf was ten tijde van de opnames – en het heel erg moeilijk is om emotioneel te investeren in een personage dat geen okselhaar heeft. Niet omdat de kraanvogel in de finale vervangen werd door een 360° back flip heel kick. Zelfs niet omdat de film zich in China afspeelt en Justin Bieber de titelsong verzorgt.

Neen, dat The Karate Kid een schande is, heeft een andere reden.

Er zit geen karate in.

De nieuwe Daniel-san doet aan kungfu. Een kleine dankjewel voor China’s financiële steun – ginder heet de film daadwerkelijk The Kung Fu Kid.

Er is een reden dat u surimi met mayonaise niet ‘krabsla’ mag labelen: er zit namelijk geen krab in. En dat is tegen de wet. Misleidende advertising.

The Karate Kid zónder karate: het zou illegaal moeten zijn.

CITY OF ANGELS: MET GOO GOO DOLLS

Ergens in de tweede helft van de jaren negentig heeft een producer het tv-succes van Touched by an Angel opgemerkt, bedacht dat engelen ‘de nieuwe vampieren’ waren en zich luidop afgevraagd of niemand daarover een filmscript had liggen. Een andere producer heeft daarop geantwoord dat zijn arty neefje het laatst had over ‘een of andere Duitse film, Der Himmler über Berlin of zoiets’. ‘Himmel?’ ‘Ah ja. Dat kan ook.’

Vier remakes waarvan de regisseur het origineel niet heeft gezien
© /

Dat moet ongeveer zo gegaan zijn. Een andere uitleg is er namelijk niet voor City of Angels. Wim Wenders’ Der Himmel über Berlin was een meditatieve film die baadde in een sfeer van tristesse en mijmering, geheel in de lijn van Wenders’ helden Truffaut en Tarkowski. City of Angels was een romantisch melodrama met Nicolas Cage en Meg Ryan die als tagline ‘She didn’t believe in angels… until she fell in love with one’ had. Remakegewijs is dat een distinctief verschil in toon. Een beetje zoals Shaving Ryan’s Privates ergens wel het gevoel van mannelijke camaraderie in oorlogstijd weet te vatten, maar fundamenteel toch op een andere sfeerzetting teert dan Steven Spielbergs origineel. Dat mag, alleen vraag je je dan wel af of de regisseur het origineel überhaupt gezien heeft.

Zeker als die ook nog eens Goo Goo Dolls op de soundtrack zwiert.

Dat is namelijk het ergste: Iris, het nummer dat ervoor zorgde dat elk veertienjarig meisje in 1998 de zinsnede ‘You bleed just to know you’re alive’ op de binnenkaft van haar farde ‘biologie’ neerpende, is de titeltrack van City of Angels.

Heel eerlijk: wij zijn nooit de grootste fans van Wim Wenders geweest.

Maar uitspraken als ‘Niet slecht, die Himmel über Berlin van jou. Maar weet je wat de film mist? Goo Goo Dolls!’ moeten incasseren, verdient niemand.

Point Break, vanaf 3 februari in de zalen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content