‘The Light Between Oceans’ op filmfestival Venetië: een soap uit de boeketreeks

Michael Fassbender en Alicia Vikander in 'The Light Between Oceans'. © gf
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Je hebt weepies, films die bedoeld zijn om ongegeneerd een doos Kleenex bij open te trekken, en je hebt sweepies, tranentrekkers die de tragiek met epische grandeur omarmen, en met nog meer gepijnigde close-ups, gezwollen violen op de klankband en postkaartprenten waar de pathos in dikke geuten van afdruipt. Deze film is er alvast zo één.

The Light Between Oceans, een verfilming van M.L. Stedmans gelijknamige bestseller door Derek Cianfrance, is een cinemascoopbreed uitwaaierend romantisch drama dat zo vol morele dilemma’s en spelingen van het noodlot zit dat je geen seconde hebt om naar adem te happen en alle dik op doek geborstelde ‘emootsies’ bijgevolg hopeloos gekunsteld en finaal ongeloofwaardig lijken.

Het topzware verhaal in een notendop? Michael Fassbender is Tom Sherbourne, een gekwelde veteraan van Wereldoorlog I die anno 1919 besluit om vuurtorenwachter te worden op het desolate eiland Janus, daar met zijn nieuwbakken eega Isabel (Alicia Vikander) hoopt een gezin te stichten en na twee miskramen van die laatste plots een levende baby en een volwassen mannenlijk vindt in een roeibootje dat op het eiland is aangespoeld.

Overmand door verdriet en blijdschap tegelijk besluit het beproefde koppel het meisje te houden en het op te voeden alsof het hun bloedeigen dochter is, maar lang blijft hun Ersatz-oudersgeluk uiteraard niet duren. Zeker niet wanneer hun geweten begint te rochelen en de mensen op het vaste land zich vragen beginnen te stellen.

Cianfrance maakte eerder Blue Valentine en The Place Beyond the Pines, waarin hij zich ook al niet vies toonde van een scheut sentiment, maar waar die films tenminste nog textuur en focus hadden, trekt hij dit keer alle registers open en lijkt hij op de duur hopeloos het noorden kwijt.

Alicia Vikander en Rachel Weisz mogen zich de ziel uit het gesnoerde lijf huilen als getormenteerde moeders, terwijl Fassbender zijn verweerde gezicht in zijn meest ernstige plooi trekt, maar Cianfrance neemt zoveel hooi op zijn riek dat de stoet aan tragische scènes nooit tot een episch en doorleefd geheel stolt, hoe mooi de fotografie bij vlagen ook oogt en de muziek van Alexandre Desplat ook klinkt.

Een soap uit de boeketreeks, maar dan gepresenteerd met de gravitas van Sophocles en gefilmd als Jane Campion in overdrive.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content