The Diary Of A Teenage Girl: 4 andere spraakmakende films over ontluikende seksualiteit bij meisjes

“Seksualiteit bij meisjes maakt ons ongemakkelijk”, beweerde Alexander Skarsgård op de première van The Diary of a Teenage Girl in New York. Het is dan ook niet zo eenvoudig om voorgangers van de taboedoorbrekende prent te vinden, maar Knack Focus somt vier films op die Marielle Hellers debuutfilm misschien wel het best benaderden.

  1. 1. Wetlands (2013)
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

We zagen al genoeg films over seksualiteit bij jongens, nu is het tijd om de (gender)rollen om te draaien, besloot regisseur David Wnendt. Dat doet hij in zijn film Wetlands, die in het Duits de sappige naam Feuchtgebiete krijgt. In Wetlands breekt de onbeschaamde Helen (Carla Juri) heel wat potten door met haar benen open oraal bevredigd te worden terwijl ze geniet van een smakelijk pakje friet. Letterlijk alle taboes worden aan diggelen geslagen en Carla wil zoveel mogelijk ogen doen openen door zichzelf te bevredigen met groenten, door hygiënestandaarden in vraag te stellen en door allerlei vunzige praat te verkopen.

De enige domper op de feestvreugde is het einde, waarin wordt beweerd dat Helens provocatieve gedrag te wijten is aan een trauma uit het verleden.

  • 2. Blue Is the Warmest Colour (2013)
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Een dankbaar jaar voor de representatie van vrouwelijke seksualiteit in films was 2013, want zowel Wetlands als Blue Is the Warmest Colour (La Vie d’Adèle) werden toen gelost op het nietsvermoedende bioscooppubliek. De film is gebaseerd op de gelijknamige graphic novel van Julie Maroh en vertelt het verhaal van de introverte 15-jarige Adèle. Op een dag ontmoet ze de innemende en blauwharige kunststudente Emma, die haar leven overhoop haalt en haar doet twijfelen aan haar geaardheid.

De film prijkte op ontelbare eindejaarslijstjes en ook regisseur Pedro Almodovar gaf op de Spaanse filmwebsite Cinemania aan een zwak te hebben voor het coming-of-age verhaal over twee lesbiennes. Spraakmakend was vooral de baanbrekend lange seksscène die maar liefst tien opnamedagen in beslag nam.

Na de première in Cannes werd regisseur Abdellatif Kechiche echter aan de schandpaal genageld: de film zou een typisch mannelijke, seksueel geladen visie zijn op de liefde tussen twee vrouwen. Actrice Léa Seydoux gaf bovendien ook aan dat Kechiche ontzettend hard kon doordrammen op de set.

  • 3. Turn Me On, Dammit! (2011)
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ook de Scandinavische filmindustrie doet zijn reputatie als vooruitstrevend eer aan met Turn Me On, Dammit! Dit schattige Noorse drama draait om het seksueel ontwaken van de 15 jaar oude Alma (Helene Bergsholm) in een afgelegen boerendorp op het platteland. Het meisje is verslaafd aan telefoonseks en masturbeert erop los. Als haar crush haar op een onorthodoxe manier benadert door met zijn edele delen tegen haar dij aan te schuren, vertelt ze dat opgewonden aan haar vriendinnen. Een inschattingsfout, want door de roddels van haar vriendinnen wordt haar reputatie binnen de week gekelderd.

Het openingsshot (een masturberende Alma) zet meteen de toon voor de rest van de film, die een tegengewicht wil zijn van de clichématige Hollywoodfilms die maar wat vaak de ongemakkelijke seksuele zoektocht van onpopulaire middelbare schooljongens (American Pie, Superbad,…) in de verf zet.

  • 4. Fat Girl (2001)
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Dat men ongemakkelijk wordt van opgebloeide jonge meisjes is één ding, maar het taboe dat op seksueel actieve meisjes met overgewicht rust, is loodzwaar. Dat besefte ook de Franse regisseuse Cathérine Breillat toen ze met Fat Girl menig mond deed openvallen in 2001. Niet zonder resultaat, want in Cannes sleepte ze de Franse Cultuur award in de wacht. Helaas waren de reacties niet allemaal positief, in Ontario werd de film zelfs verbannen.

Anaïs en haar beeldschone zus Elena zijn met hun ouders op vakantie aan de Franse kust. Elena hangt aan de lippen van een aantrekkelijke Italiaanse student. Anaïs moet de liasons van haar zus verdragen terwijl ze zich stierlijk verveelt. Anaïs is zo jaloers op haar losbandige zuster dat ze begint te fantaseren over haar eigen (toekomstige) seksuele ontdekkingstochten. Jammer genoeg blijft het daarbij: Fat Girl mist dus de kans om via Anaïs een onconventionele seksuele vrijheidsbeweging te ontketenen.

(EVH)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content