Stanley Tucci heeft het getest in ‘Supernova’: ‘Colin Firth is een héél goede kusser’

Stanley Tucci kan niet alleen een verdomd goeie negroni shaken, als acteur doet hij het ook niet slecht. In Supernova vormt hij een koppel met zijn oude vriend Colin Firth.

Away from Her, Amour, Still Alice en recent nog The Father, met Anthony Hopkins in de hoofdrol: het thema dementie heeft op het witte doek al behoorlijk wat onvergetelijke films opgeleverd. Aan dat rijtje mag nu ook Supernova van Harry McQueen worden toegevoegd. De jonge Britse schrijver en regisseur volgt Sam en Tusker, een ouder homokoppel dat met een busje door het pittoreske Britse Lake District toert, soms al lachend, soms al kibbelend. Veel meer dan een toeristisch tripje lijkt het op het eerste gezicht niet. Tot duidelijk wordt dat bij Tusker een vroege vorm van dementie is vastgesteld, iets wat zijn jarenlange relatie met zijn echtgenoot Sam danig onder druk zet.

Het vervolg – een soort afscheidstournee langs vrienden en kennissen – levert geen verstikkend dilemmadrama à la Amour op. Evenmin word je een ontregeld hoofd binnengezogen, zoals bij The Father het geval is. Supernova is een franjeloos maar secuur vertelde en bovenal empathische roadmovie die het vooral van zijn twee hoofdrolspelers moet hebben. De Britse Oscarwinnaar Colin Firth speelt de zorgzame Sam, die zijn partner ondanks de keiharde diagnose zo goed mogelijk tracht bij te staan. Toch is het vooral de Amerikaanse karakterkameleon Stanley Tucci die beroert als Tusker, die schippert tussen acceptatie en frustratie, tussen gelatenheid en nukkigheid. Desnoods in een en dezelfde scène.

Dat het klikt tussen Tucci en Firth, hoeft niet te verbazen. De acteurs zijn niet alleen leeftijdsgenoten – ze werden vorig jaar allebei zestig – ondanks de oceaan die hen scheidt, zijn ze ook al twee decennia goed met elkaar bevriend. Toen Tucci’s eerste echtgenote in 2009 overleed, kon hij rekenen op de steun van zijn Britse buddy, die hij in 1997 leerde kennen op de set van de tv-film Conspiracy. Tucci stond Firth op zijn beurt bij tijdens diens scheiding, die de voorbije jaren breed in de boulevardpers werd uitgesmeerd.

‘Onze vriendschap heeft de film zeker versterkt’, zegt Tucci, die zich in tegenstelling tot Firth vooral toelegde op karakterrollen maar ook als foodie furore heeft gemaakt. Hij bracht enkele succesvolle kookboeken op de markt, heeft een Instagram-account waarop hij cocktails shaket voor zijn 850.000 volgers, en ondernam vorig jaar voor de CNN-serie Searching for Italy een culinaire reis door Italië.

‘Een eerste draaidag voelt altijd wat onwennig aan, alsof het je eerste schooldag is. Maar als je met een van je beste vrienden kunt werken, is dat heel geruststellend, zeker als je weet dat je een rol speelt waarbij je zowel emotioneel als fysiek intiem zult zijn met elkaar. Colin is knap, charmant, genereus, belezen, én – zo weet ik nu – ook een goede kusser. (lacht) Intieme scènes zijn altijd raar, of je nu een homo of een hetero speelt. Maar doordat we elkaar door moeilijke periodes in ons leven hebben geholpen, viel die onwennigheid meteen weg.’

Jullie vormen een homokoppel in de film, maar eigenlijk wordt dat amper benoemd.

Stanley Tucci: Precies. En dat vond ik een van de sterke punten van het script. Hun homoseksualiteit is een gegeven, geen aanleiding tot discussies of problemen, zoals het ook in het echte leven geen aanleiding tot discussies of problemen hoort te zijn. Supernova gaat over liefde en omgaan met verlies, en dat maakt het verhaal zo universeel en ontroerend. Toen ik het script las, suggereerde ik meteen aan Harry McQueen: ‘Vraag aan Colin of hij vrij is. Hij is niet alleen een grote naam die financiers over de streep zal trekken, hij is ook perfect voor de rol.’ Al was het oorspronkelijk wel de bedoeling dat ik Sam zou spelen en hij Tusker.

Waarom werd dat uiteindelijk omgedraaid?

Tucci: Het is Colin die voor het eerst met dat idee kwam, vlak voor we gingen draaien. Tijdens de laatste repetities probeerden we het uit, en Colin had gewoon gelijk. Ik kan je niet precies uitleggen waarom, maar het voelde organischer, het paste meer bij de dynamiek die we ook privé met elkaar hebben. Ik ben een grotere zeurkous dan hij. (lacht) Eigenlijk verschilt wat je ziet op het scherm niet zoveel met hoe we daarbuiten met elkaar omgaan.

Hebben jullie vooraf research gedaan naar dementie, of met mensen gesproken bij wie de ziekte werd vastgesteld?

Tucci: In tegenstelling tot Colin heb ik geen familieleden die ermee geconfronteerd werden. Harry heeft veel onderzoek gedaan, en ik heb ook met enkele dokters en hulpverleners gepraat. Uit die gesprekken heb ik geleerd dat dementie nooit makkelijk is, niet voor hen die de ziekte hebben en niet voor hen die voor personen met dementie zorgen. Bovendien is het verhaal van elke patiënt anders. Het komt ook akelig vaak voor dat je niet anders kunt dan er zelf over piekeren, zeker naarmate je ouder wordt. Eigenlijk is het best vreemd dat er niet meer films over dementie zijn gemaakt. Ik kan me weinig ergers voorstellen dan de grip op je geest en je geheugen verliezen, op je herinneringen, op wat je maakt tot wie je bent. Aan de andere kant heb je ook mensen die fysiek aftakelen maar mentaal wel nog oké zijn, en dat wil je natuurlijk evenmin meemaken. Ik heb dat van dichtbij meegemaakt bij mijn eerste vrouw Kate (die Tucci in 2009 aan borstkanker verloor, nvdr.). Je weet dat een van beide scenario’s zich hoe dan ook zal voltrekken, maar ik zit er niet op te wachten.

Voor welk scenario zou je zelf kiezen, denk je?

Tucci: Da’s een lastige. Ik denk dat ik er, net als Tusker, voor zou kiezen om zelf een einde te maken aan de ziekte. Zo kun je herinnerd worden als de mens die je was, en niet als de mens die je geworden bent. Niet uit eigenbelang, maar vooral uit liefde voor je geliefden, omdat je niet wilt dat zij ook afzien en opofferingen voor je moeten maken. Maar goed: het is nog niet zover. Misschien denk ik er straks anders over, en ik heb sowieso respect en begrip voor ieders keuze.

Je bent vorig jaar zestig geworden, net als Colin. Wat is voor jou het lastigste aan ouder worden?

Tucci: Dat ik vanaf nu dit soort vragen gewoon moet worden. (lacht) Hoe denk je dat het voelt? Ik zou liever dertig zijn, of 59 desnoods. Zolang dat cijfer maar niet met een zes begint. En volgend jaar wordt het nog erger, als er ook nog eens een één achter staat. Toen ik jong was, dacht ik dat oude mensen een andere soort waren. Nu behoor ik er zelf toe.

Je hebt sporadisch hoofdrollen vertolkt, zoals in Peter Jacksons pedofiliedrama The Lovely Bones, waarvoor je een Oscarnominatie kreeg. Met onder meer Big Night en Final Portrait heb je ook films geregisseerd , maar je bent vooral een van de meest geprezen karakteracteurs van je generatie. Wat zijn voor jou de parameters om een rol te kiezen?

Tucci: Het script en de regisseur. Ik had Harry’s eerste film Hinterland gezien, een indie die amper tienduizend pond heeft gekost, en het was meteen duidelijk dat je met een echte filmmaker en niet met een inblikker te maken had. Je zoekt altijd naar een persoonlijke stem, een persoonlijke invalshoek, een gemeenschappelijke interesse. Je zoekt naar ervaringen, uitdagingen. Dat kan bij een klein project zijn, of bij een doorleefd drama als dit, maar ook bij een blockbuster of een komedie. Caesar Flickerman in The Hunger Games of Nigel in The Devil Wears Prada: dat waren heerlijke personages om te spelen en ze vergden evengoed voorbereiding en toewijding. Het enige verschil merk je aan je loonbriefje, en af en toe ook aan de kwaliteit van je pruik. (grijnst)

De mythe van de methodacting wil nochtans dat dramatische rollen stukken veeleisender zijn, omdat je ze niet zomaar van je af kunt schudden tussen de takes door.

Tucci: Waarom zou je je naasten lastigvallen met je werk? Ik geloof niet in methodacting. Je bereidt je voor, je creëert een personage, je legt je bagage klaar voor als er iemand ‘actie’ roept, en wanneer er ‘cut’ geroepen wordt, leg je ze terug en ga je gewoon eten. Er is niet één methode of techniek om juist te acteren. Het enige wat telt, is dat de kijker gelooft in het personage dat hij of zij op het doek ziet.